W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 lipca 2023 r. (data nadania) I.D. (dalej: skarżąca), reprezentowana przez pełnomocnika z wyboru, wystąpiła z żądaniem przytoczonym w komparycji niniejszego postanowienia na tle następującej sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 23 marca 2023 r. (sygn. akt […]) oddalił skargę kasacyjną skarżącej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 18 lipca 2019 r. (sygn. akt […]) oddalającego skargę na postanowienie Ministra Zdrowia z 30 października 2018 r. (znak: […]) w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.

Zarządzeniami z 29 września 2023 r. i 7 maja 2024 r. (doręczonymi pełnomocnikowi skarżącej 11 października 2023 r. i 14 maja 2024 r.) wezwano skarżącą do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: 1) złożenie pełnomocnictwa szczególnego uprawniającego do sporządzenia i wniesienia skargi konstytucyjnej oraz reprezentowania skarżącej przed Trybunałem Konstytucyjnym w odniesieniu do sprawy, w związku z którą złożona została skarga konstytucyjna (wraz z czterema kopiami); 2) doręczenie odpisów lub kopii poświadczonych za zgodność z oryginałem wyroków, decyzji lub innych rozstrzygnięć (wraz z uzasadnieniami) potwierdzających wyczerpanie drogi prawnej (wraz z czterema kopiami), w szczególności: a) postanowień: Wojewody z 22 stycznia 2018 r. (znak: […]) wraz z tytułem wykonawczym, Ministra Zdrowia z 30 października 2018 r. (znak: […]) w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia, b) wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 18 lipca 2019 r. (sygn. akt […]) w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia; 3) uzasadnienie zarzutu niezgodności zakwestionowanych w skardze art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2019 r. poz. 1239, ze zm.) oraz § 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 753) z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą określoności przepisów prawa, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie; 4) wskazanie, które konstytucyjne wolność lub prawo skarżącej wyrażone w art. 47 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji i w jaki sposób – zdaniem skarżącej – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy ustawy i rozporządzenia wskazane w punkcie trzecim niniejszego zarządzenia oraz uzasadnienie zarzutu niezgodności zakwestionowanych w skardze przepisów z wolnościami lub prawami, o których mowa wyżej, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie; 5) wskazanie, które konstytucyjne wolność lub prawo skarżącej wyrażone w art. 47 w związku z art. 31 ust. 3, w związku z art. 87 Konstytucji i w jaki sposób – zdaniem skarżącej – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze art. 17 ust. 11 ustawy oraz § 5 rozporządzenia, a także uzasadnienie zarzutu niezgodności zakwestionowanych w skardze przepisów z wolnościami lub prawami, o których mowa wyżej, z powołaniem argumentów lub dowodów na jego poparcie. W terminie określonym w zarządzeniach skarżąca nie nadesłała do Trybunału Konstytucyjnego żadnego pisma procesowego usuwającego wskazane w nich braki.

Zakwestionowanym w skardze przepisom skarżąca zarzuciła naruszenie prawa do prywatności oraz prawa do decydowania o swoim życiu osobistym (art. 47 Konstytucji), a także naruszenie zasady dostatecznej określoności przepisów prawa (art. 2 Konstytucji). Zdaniem skarżącej zaskarżone przez nią przepisy naruszają również art. 87 Konstytucji, który statuuje zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest sformalizowanym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Jej merytoryczne rozpoznanie jest uzależnione od spełnienia licznych przesłanek wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w ustawie z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK). Weryfikacja tych przesłanek następuje na etapie wstępnego rozpoznania na posiedzeniu niejawnym (art. 61 ust. 1 u.o.t.p.TK). Służy ono wyeliminowaniu – już w początkowej fazie postępowania – spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania. Trybunał wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu, gdy nie spełnia ona określonych przez prawo wymagań lub gdy braki formalne nie zostały usunięte w ustawowym terminie.

Zarządzeniem z 7 maja 2024 r. sędzia Trybunału Konstytucyjnego wezwał skarżącą do usunięcia stwierdzonych w toku wstępnej kontroli braków formalnych skargi pod rygorem odmowy nadania jej dalszego biegu.

Odpis zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 maja 2024 r. został skutecznie doręczony pełnomocnikowi skarżącej 14 maja 2024 r. Do dnia wydania niniejszego postanowienia skarżąca w żaden sposób nie ustosunkowała się do powyższego wezwania.

Mając powyższe na względzie, Trybunał postanowił jak w sentencji.

Na podstawie art. 61 ust. 5 u.o.t.p.TK skarżącej przysługuje prawo wniesienia zażalenia na powyższe postanowienie w terminie 7 dni od daty jego doręczenia.