Według art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1998 r. o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem wniesienia skargi konstytucyjnej jest
wyczerpanie toku instancyjnego. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny nie może rozpoznać merytorycznie skargi konstytucyjnej
skierowanej do niego w sytuacji, gdy skarżący nie wykorzystał wszystkich stojących do jego dyspozycji środków ochrony konstytucyjnych
wolności lub praw. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sprawach rozpoznawanych w postępowaniu administracyjnym
do toku instancyjnego należy także merytoryczne rozpoznanie sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w zakresie objętym jego
kognicją (por. postanowienie pełnego składu TK z 4 lutego 1998 r., Ts 1/98, OTK ZU 2/1998, poz. 17, oraz postanowienia TK z: 21 stycznia 1998 r., Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 19, 12 sierpnia 1998 r. Ts 62/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 73, 1 września 1998 r., Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104). Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje więc pogląd wyrażony w postanowieniu z 23 listopada
1998 r. (Ts 97/98, OTK ZU Nr 6/1998, poz. 104), zgodnie z którym “instytucja skargi konstytucyjnej traktowana przez Konstytucję RP, jako środek
ochrony wolności i praw, z istoty swojej ma charakter subsydiarny w stosunku do innych środków służących tej ochronie. Spośród
nich najistotniejszym jest prawo każdego do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez
właściwy, bezstronny i niezawisły sąd” (art. 45 Konstytucji RP). Jak wynika z art. 175 ust. 1 wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej
Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjnej oraz sądy wojskowe, przy czym Naczelny Sąd Administracyjny
w zakresie określonym w ustawie sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej (art. 184 Konstytucji RP). W przypadku
więc, gdy do ewentualnego naruszenia prawa lub wolności doszło w ramach postępowania administracyjnego zasadniczym środkiem
ochrony jest złożenie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarga ta stanowi element toku instancji administracyjno-sądowej.
Jak wynika z akt sprawy, skarżący nie wniósł w terminie skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzje administracyjne,
którym zarzuca naruszenie przysługujących mu praw konstytucyjnych. W tym stanie rzeczy należało uznać, iż z uwagi na niewyczerpanie
przez skarżącego przysługujących mu w ramach toku instancyjnego środków zaskarżenia, nie został spełniony jeden z warunków
merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, co skutkuje odmową nadania jej dalszego biegu (art. 49 w związku z art.
36 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).