W skardze konstytucyjnej, wniesionej 31 stycznia 2000 r., zarzucono, że art. 52 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 21, poz. 94 ze zm.) jest niezgodny z art. 2, 32 i 47 konstytucji, gdyż przez zbytnią ogólność sformułowań pozostawia za duży zakres swobody pracodawcy rozwiązującemu umowę o pracę oraz sądom rozstrzygającym spory między pracodawcą a pracownikiem. Zdaniem skarżącego użycie we wskazanym przepisie ustawy zwrotów “ciężkie naruszenie” i “podstawowych obowiązków pracowniczych” powoduje niewspółmiernie negatywne skutki dla pracownika, w stosunku do celu regulacji. W konsekwencji prowadzi to do naruszenia zasady proporcjonalności. Wyrokiem z 29 lipca 1998 r. Sąd Rejonowy w S. oddalił powództwo skarżącego w części dotyczącej uchylenia uchwały Rady Nadzorczej Spółdzielni Mieszkaniowej “Ś” odwołującej go w trybie dyscyplinarnym z funkcji zastępcy prezesa i zastępcy dyrektora Spółdzielni. Sąd ustalił, iż zasadne są sformułowane względem skarżącego zarzuty odnośnie przydzielania przez niego mieszkań i działek pod budowę osobom spoza listy oczekujących. Działania te były niezgodne ze statutem Spółdzielni Mieszkaniowej “Ś”. Apelacja od powyższego wyroku została oddalona przez Sąd Okręgowy – Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. wyrokiem z 19 stycznia 1999 r. W wyroku tym stwierdzono m.in. prawidłowość ustaleń faktycznych dokonanych przez sąd pierwszej instancji. Kasacja skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego została oddalona przez Sąd Najwyższy wyrokiem z 26 sierpnia 1999 r.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 17 kwietnia 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż niezależnie od sposobu sformułowania art. 52 kp, stopnia jego konkretyzacji, w zakresie jego zastosowania zawsze będą mieścić się zachowania polegające na przydzielaniu mieszkań i działek pod budowę wbrew postanowieniom statutu spółdzielni mieszkaniowej. Nie stanowi naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego użyte w art. 52 kp sformułowanie “ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych”, w którego zakresie mieszczą się wyżej wskazane zachowania. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż poza zakresem jego kognicji pozostaje ocena prawidłowości poczynionych przez sąd ustaleń dowodowych i stwierdzenie, czy w niniejszej sprawie doszło rzeczywiście do przekazywania mieszkań i działek osobom spoza listy oczekujących. Zarzut błędnego stosowania prawa nie może być podstawą skargi konstytucyjnej. W myśl art. 79 ust. 1 konstytucji skarga konstytucyjna przysługuje tylko w sprawie zgodności z konstytucją aktu normatywnego.

W zażaleniu z 11 maja 2000 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł o jego uchylenie. Skarżący stwierdził, iż odmowa nadania biegu jego skardze konstytucyjnej pozbawia go szans na uzyskanie sprawiedliwego wyroku. Zdaniem skarżącego został on skrzywdzony przez błędne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i pobieżną ich kontrolę dokonaną przez Sąd Okręgowy i Sąd Najwyższy.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W zażaleniu skarżący w ogóle nie odniósł się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazanych w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego. Z treści zażalenia wynika, iż skarżący za przyczynę naruszenia swych praw uznaje błędne ustalenia faktyczne poczynione przez sąd w trakcie postępowania dowodowego. Ocena tego rodzaju naruszeń praw skarżącego nie mieści się jednak w zakresie kognicji Trybunału Konstytucyjnego. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu skarga konstytucyjna przysługuje tylko w sprawie zgodności z konstytucją aktu normatywnego. Podstawą skargi może więc być wyłącznie zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez akt normatywny.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.