1. W postanowieniu z 25 stycznia 2022 r. (data wpływu do TK: 3 lutego 2022 r.) Sąd Rejonowy w Koninie (dalej: pytający sąd)
przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, czy art. 1 oraz art. 476 § 2-4 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.
– Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805; aktualnie: Dz. U. z 2024 r. poz. 1568; dalej: k.p.c.) są zgodne
z art. 184 i zasadą domniemania właściwości sądów administracyjnych w sprawach kontroli działalności administracji publicznej,
równością wobec prawa wskazaną w art. 32 ust. 1 Konstytucji w związku z zasadą prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji.
1.1. Pytanie zostało przedstawione w związku z postępowaniem zainicjonowanym odwołaniem ubezpieczonego od decyzji Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych (dalej: ZUS) w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego. Sąd drugiej instancji uchylił wydane orzeczenie
sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez sąd pierwszej instancji. Podczas ponownego rozpoznania
sąd pierwszej instancji (pytający sąd) doszedł do przekonania, że normy prawne wyrażone w art. 1 oraz w art. 476 § 2-4 k.p.c.
są niezgodne z Konstytucją.
1.2. Pytający sąd podkreślił, że „Zakład Ubezpieczeń Społecznych był i jest organem administracji publicznej. Decyzje wydawane
w przedmiocie ubezpieczeń społecznych są formą stosowania prawa przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych w zakresie działalności
administracji publiczne” (pytanie prawne, s. 2).
Pytający sąd zwrócił uwagę na treść art. 184 Konstytucji: „Naczelny Sąd Administracyjny oraz inne sądy administracyjne sprawują,
w zakresie określonym w ustawie, kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje również orzekanie o
zgodności z ustawami uchwał organów samorządu terytorialnego i aktów normatywnych terenowych organów administracji rządowej”
(pytanie prawne, s. 3).
Zdaniem pytającego sądu, „sprawy z odwołań od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powinny zostać poddane zgodnie z Konstytucją
właściwości sądów administracyjnych” (pytanie prawne, s. 3).
Pytający sąd ocenił, że w obecnym stanie prawnym, wykreowanym przez zakwestionowane przepisy, dochodzi do nieuzasadnionego
różnicowania obywateli, w kontekście wskazanych norm konstytucyjnych (art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 184 Konstytucji).
Zdaniem pytającego sądu, kontroli działań organów administracji publicznej powinny dokonywać powołane do niej sądy administracyjne.
„Niemniej jednak obecnie cześć obywateli nie jest jednakowo traktowana pod względem prawnym jak i pozostali obywatele. Można
tu mówić o dyskryminacji, ale także da się obronić poglądy o faworyzowaniu określonych podmiotów praw. Taka bowiem sytuacja
dotyczy obywateli w zakresie spraw z ubezpieczeń społecznych. Dla spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych, a więc także spraw
z zakresu administracji publicznej sądem właściwym jest sąd administracyjny. Sąd pytający nie znajduje uzasadnienia dla istniejącego
dualizmu prawnego. Dlaczego część spraw obywateli i ich sporów z organami publicznymi poddana jest kontroli sądów administracyjnych,
a cześć spraw z zakresu ubezpieczeń społecznych już nie podlega kontroli sądów administracyjnych. Nie ma oparcia w takim różnicowaniu
w art. 184 Konstytucji. (…) Trudno też takiego różnicowania polskich obywateli dopatrywać się w treści art. 32 ust. 1 Konstytucji
i art. 45 ust. 1 Konstytucji” (pytanie prawne, s. 4).
W kontekście przedstawionej argumentacji pytający sąd stwierdził, że jego pytanie prawne „zmierza do udzielenia odpowiedzi,
czy najważniejszy jest obywatel i zagwarantowana mu równość prawa i prawo do właściwego sądu, czy też zakorzeniony zwyczaj
w błędnym stosowaniu konstytucji znajdujący solidne wsparcie instytucjonalne w funkcjonującej biurokracji sądowej” (pytanie
prawne, s. 4).
2. Rzecznik Praw Obywatelskich, w piśmie z 28 lutego 2022 r., poinformował, że nie zgłasza udziału w niniejszym postępowaniu.
3. W piśmie z 22 lipca 2022 r. Marszałek Sejmu w imieniu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej wniósł o umorzenie postępowania na
podstawie art. 59 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK), ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.
Umorzenie postępowania w całości jest uzasadnione, zdaniem Sejmu, ponieważ pytanie prawne nie spełnia przesłanki funkcjonalnej.
Sejm przytoczył wyjaśnienie pytającego sądu dotyczące związku pomiędzy uzyskaniem odpowiedzi na przedstawione pytanie prawne
a rozstrzygnięciem zawisłej przed nim sprawy. W kontekście tego wyjaśnienia Sejm stwierdził, że „celem wszczęcia postępowania
przed TK nie jest merytoryczne rozstrzygnięcie odwołania od decyzji ZUS, ale umorzenie postępowania przed sądem powszechnym.
Nie jest to rozstrzygnięcie, na które oczekuje ubezpieczony. Skarżący nie domaga się bowiem kontroli legalności decyzji, ale
domaga się, jak można domniemywać z lapidarnie ujętego stanu faktycznego pytania prawnego, świadczenia pieniężnego z ubezpieczenia,
rekompensującego mu utracone źródło dochodu z powodu wystąpienia choroby. Umorzenie postępowania przez sąd pytający niweczy
sens prawa do sądu, gwarantowanego przez Konstytucję. A przecież sąd nie kwestionuje wadliwości procedury cywilnej” (stanowisko
Sejmu, s. 12).
Zdaniem Sejmu, pytający sąd nie spełnił wymagania przewidzianego w art. 52 u.o.t.p.TK i nie wskazał, w jakim zakresie odpowiedź
na pytanie może mieć wpływ na rozstrzygnięcie toczącej się przed nim sprawy.
Ponadto Sejm stwierdził, że za umorzeniem postępowania w całości przemawia również brak należytego uzasadnienia zarzutów.
„Sąd powinien w uzasadnieniu pytania prawnego przedstawić proces myślowy, jaki doprowadził go do postawienia zarzutu niezgodności
stosowanej normy z regulacją nadrzędną. Obejmuje to w szczególności dokonanie wykładni przepisów wskazanych jako przedmiot
kontroli oraz wzorzec kontroli, a następnie porównanie norm wynikających z tych przepisów i wykazanie, że zachodzi między
nimi niezgodność. Na pytającym sądzie spoczywa ciężar udowodnienia niezgodności przedmiotu zaskarżenia z powołanymi wzorcami
konstytucyjnymi. Uzasadnienie pytania prawnego powinno być zatem wyczerpujące, a sformułowane zarzuty zostać poparte stosownymi
do ich charakteru dowodami (art. 52 ust. 2 pkt 4 u.o.TK)” (stanowisko Sejmu, s. 14).
Na wypadek nieuwzględnienia wniosku o umorzenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym w całości i orzeczenie o niekonstytucyjności
zaskarżonych przepisów, Sejmu wniósł o odroczenie utraty ich mocy obowiązującej na okres 18 miesięcy. A ponadto Sejm wniósł
o wydanie orzeczenia aplikacyjnego określającego skutki prawne wyroku TK dla prawomocnych rozstrzygnięć wydanych na podstawie
niekonstytucyjnych przepisów.
4. W piśmie z 11 sierpnia 2022 r. (data wpływu do TK: 16 sierpnia 2022 r.) Prokurator Generalny wniósł o umorzenie postępowania
na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p.TK.
Wniosek o umorzenie Prokurator Generalny uzasadnił tym, że pytanie prawne nie spełnia ustawowych przesłanek, wynikających
z art. 52 ust. 2 pkt 4 u.o.t.p.TK, które warunkują merytoryczne rozpoznanie sprawy przez Trybunał. „W uzasadnieniu pytania
prawnego Sąd przedstawił, poprzez przytoczenie fragmentów stanowisk zajmowanych w doktrynie i judykaturze, ogólnikową wykładnię
art. 184, art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Sąd pytający nie dokonał jednakże wykładni przepisów wskazanych
jako przedmiot kontroli, a w szczególności nie skonfrontował kwestionowanej regulacji ze wskazanymi powyżej wzorcami kontroli.
Sąd nie przedstawił również argumentów na poparcie zarzutu niezgodności zakwestionowanych przepisów z wzorcami konstytucyjnymi”
(stanowisko Prokuratora Generalnego, s. 8).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Przedmiot pytania prawnego.
1.1. Sąd Rejonowy w Koninie (dalej: pytający sąd) w postanowieniu z 25 stycznia 2022 r. (data wpływu do TK: 3 lutego 2022
r.) przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, czy art. 1 oraz art. 476 § 2-4 ustawy z dnia 17 listopada 1964
r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 1805; aktualnie: Dz. U. z 2024 r. poz. 1568; dalej: k.p.c., kodeks
postępowania cywilnego) są zgodne z art. 184 i zasadą domniemania właściwości sądów administracyjnych w sprawach kontroli
działalności administracji publicznej, równością wobec prawa wskazaną w art. 32 ust. 1 Konstytucji w związku z zasadą prawa
do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji.
1.2. Zaskarżony art. 1 k.p.c. ma następujące brzmienie: „Kodeks postępowania cywilnego normuje postępowanie sądowe w sprawach
ze stosunków z zakresu prawa cywilnego, rodzinnego i opiekuńczego oraz prawa pracy, jak również w sprawach z zakresu ubezpieczeń
społecznych oraz w innych sprawach, do których przepisy tego Kodeksu stosuje się z mocy ustaw szczególnych (sprawy cywilne)”.
W art. 476 k.p.c. zostały wprowadzone definicje legalne. Zaskarżony art. 476 § 2 k.p.c. stanowi: „Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń
społecznych rozumie się sprawy, w których wniesiono odwołanie od decyzji organów rentowych, dotyczących: 1) ubezpieczeń społecznych;
2) emerytur i rent; 3) (uchylony); 4) innych świadczeń w sprawach należących do właściwości Zakładu Ubezpieczeń Społecznych;
5) świadczeń odszkodowawczych przysługujących w razie wypadku lub choroby pozostających w związku ze służbą wojskową albo
służbą w Policji, Straży Granicznej, Straży Marszałkowskiej, Służbie Celno-Skarbowej, Państwowej Straży Pożarnej, Biurze Ochrony
Rządu, Służbie Ochrony Państwa, Służbie Więziennej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służbie Kontrwywiadu
Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego oraz Centralnym Biurze Antykorupcyjnym”.
Zaskarżony art. 476 § 3 k.p.c. brzmiał: „Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się także sprawy wszczęte
na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie, a także sprawy, w których wniesiono odwołanie od orzeczenia
wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności, sprawy o roszczenia ze stosunków prawnych między członkami
otwartych funduszy emerytalnych a tymi funduszami lub ich organami oraz sprawy ze stosunków między emerytami lub osobami uposażonymi
w rozumieniu przepisów o emeryturach kapitałowych a Zakładem Ubezpieczeń Społecznych”. Art. 476 § 3 k.p.c. został zmieniony
przez art. 33 pkt 2 ustawy z dnia 7 lipca 2023 r. o świadczeniu wspierającym (Dz. U. poz. 1429) z dniem 1 stycznia 2024 r.
Obecne brzmienie art. 476 § 3 k.p.c. jest następujące: „Przez sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych rozumie się także sprawy
wszczęte na skutek niewydania przez organ rentowy decyzji we właściwym terminie, a także sprawy, w których wniesiono odwołanie
od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności lub od decyzji wydanej przez ten zespół, sprawy
o roszczenia ze stosunków prawnych między członkami otwartych funduszy emerytalnych a tymi funduszami lub ich organami oraz
sprawy ze stosunków między emerytami lub osobami uposażonymi w rozumieniu przepisów o emeryturach kapitałowych a Zakładem
Ubezpieczeń Społecznych”.
Zaskarżony art. 476 § 4 k.p.c. stanowi: „Przez organy rentowe rozumie się: 1) jednostki organizacyjne Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych określone w przepisach o systemie ubezpieczeń społecznych, właściwe do wydawania decyzji w sprawach świadczeń,
2) (uchylony), 3) wojskowe organy emerytalne oraz organy emerytalne resortów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości, a także
inne organy wojskowe i organy resortów spraw wewnętrznych i sprawiedliwości – właściwe do wydawania decyzji w sprawach, o
których mowa w § 2, a także Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego”.
2. Dopuszczalność pytania prawnego.
2.1. Zgodnie z art. 193 Konstytucji, każdy sąd może przedstawić Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne, jeżeli od odpowiedzi
na nie zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. Zatem dopuszczalność rozpoznania merytorycznego pytania prawnego
uzależniona jest od spełnienia trzech przesłanek materialnych: podmiotowej (podmiotem formułującym pytanie prawne może być
„każdy sąd”), przedmiotowej (przedmiotem pytania prawnego może być tylko zgodność aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi
umowami międzynarodowymi lub ustawą) i funkcjonalnej (musi istnieć związek między odpowiedzią na pytanie prawne a rozstrzygnięciem
w toczącym się przed sądem postępowaniu w sprawie indywidualnej).
Ponadto art. 52 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) wymaga, aby pytanie prawne miało formę postanowienia i zawierało: 1) wskazanie
sądu, przed którym toczy się postępowanie w sprawie wraz z jej oznaczeniem; 2) wskazanie organu, który wydał kwestionowany
akt normatywny; 3) określenie kwestionowanego aktu normatywnego lub jego części; 4) sformułowanie zarzutu niezgodności kwestionowanego
aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowaną umową międzynarodową lub ustawą oraz jego uzasadnienie, z powołaniem argumentów
lub dowodów na jego poparcie; 5) wyjaśnienie, w jakim zakresie odpowiedź na pytanie może mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy,
w związku z którą pytanie zostało przedstawione.
2.2. Trybunał stwierdził, że pytanie prawne spełniło przesłankę podmiotową i przedmiotową. Wniesione zostało przez sąd w rozumieniu
art. 193 Konstytucji, który zakwestionował konstytucyjność przepisów ustawowych, tj. art. 1 i art. 476 § 2-4 k.p.c.
2.3. Spełnienie przesłanki funkcjonalnej pytania prawnego uzależnione jest od wykazania przez pytający sąd, że od odpowiedzi
na przedstawione Trybunałowi pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem. W szczególności pytający
sąd zobowiązany został do wyjaśnienia, w jakim zakresie odpowiedź na pytanie może mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, w
związku z którą pytanie zostało przedstawione (art. 52 ust. 2 pkt 5 u.o.t.p.TK).
Podejmując próbę spełnienia przesłanki funkcjonalnej, pytający sąd wyjaśnił, że „[o]d odpowiedzi na przedstawione pytanie
zależy rozstrzygnięcie sprawy prowadzonej przed sądem pierwszej instancji. Jeżeli Wysoki Trybunał stwierdzi niekonstytucyjność
kwestionowanych norm prawnych, to sąd odrzuci odwołanie na podstawie art. 199 § 1 pkt 1 kpc. Rozstrzygnięcie sprawy toczącej
się przed sądem pytającym jest zależne w sposób ścisły od odpowiedzi udzielonej przez Trybunał Konstytucyjny” (pytanie prawne,
s. 5). Zgodnie z art. 199 § 1 pkt 1 k.p.c.: „Sąd odrzuci pozew: (…) jeżeli droga sądowa jest niedopuszczalna”.
Trybunał Konstytucyjny uznał, że pytający sąd spełnił przesłankę funkcjonalną.
3. Umorzenie postępowania.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że pytanie prawne nie spełniło wymogów ustawowych odnoszących się do uzasadnienia zarzutów
niezgodności kwestionowanych norm prawnych ze wskazanymi wzorcami kontroli. Konstytucyjnie określone wymagania stawiane pytaniom
prawnym uzupełnione są w art. 52 u.o.t.p.TK.
Trybunał w dotychczasowym orzecznictwie wielokrotnie odnosił się do wymogu sformułowania zarzutu niezgodności kwestionowanego
aktu normatywnego z m.in. Konstytucją oraz jego uzasadnienia popartego argumentami lub dowodami, stwierdzając, że wymóg ten
nie ma jedynie fasadowego charakteru. Nie jest bowiem rolą Trybunału, przyjmującego domniemanie konstytucyjności obowiązujących
przepisów prawa, poszukiwanie argumentów na rzecz ich niekonstytucyjności. „Merytoryczne rozpoznanie sprawy uzależnione jest
nie tylko od precyzyjnego oznaczenia przez sąd pytający wzorców konstytucyjnych, ale i zgodnej z orzecznictwem konstytucyjnym
ich interpretacji oraz odpowiedniego (adekwatnego) przyporządkowania do przedmiotu kontroli. Aktualny pozostaje pogląd sformułowany
w postanowieniu TK z 26 czerwca 2013 r. o sygn. P 13/12 (OTK ZU nr 5/A/2013, poz. 72), że «[d]opóki sąd nie powoła przekonywujących
motywów mających świadczyć o niezgodności kwestionowanego przepisu ze wskazanymi wzorcami kontroli, Trybunał musi uznawać
je za zgodne z wzorcem kontroli. Pytanie prawne, w którym sąd ograniczyłby się do wyrażenia przekonania o niezgodności przepisu
z Konstytucją bądź wskazania istniejących w tej kwestii wątpliwości, nie może podlegać rozpoznaniu przez Trybunał (…). Trybunał
Konstytucyjny podkreśla jednocześnie, że jest on zobowiązany do zbadania wszystkich okoliczności sprawy w celu wszechstronnego
wyjaśnienia nie będąc zarazem związanym wnioskami dowodowymi uczestników postępowania (art. 19 ustawy o TK [z 1997 r.]). Nie
oznacza to w żadnym wypadku przerzucenia ciężaru dowodzenia na Trybunał przez podmiot inicjujący postępowanie w sprawie. Powyższa
reguła postępowania może bowiem znaleźć zastosowanie dopiero wówczas, gdy ten podmiot wykazał należytą staranność, spełniając
wszystkie ustawowe wymagania wynikające m.in. z art. 32 ustawy o TK [z 1997 r.]»” (postanowienie TK z 30 października 2018
r., sygn. P 15/16, OTK ZU A/2018, poz. 64). Zgodnie więc z wymogami ustawowymi, wielokrotnie precyzowanymi przez Trybunał
w orzecznictwie, TK nie może zastąpić pytającego sądu w szukaniu argumentów uzasadniających ogólny pogląd na temat niekonstytucyjności
przedmiotu pytania prawnego.
Przekonanie pytającego sądu o niekonstytucyjności określonych przepisów czy instytucji prawnych wymaga wnikliwego uzasadnienia
w odniesieniu do każdego z zaskarżonych przepisów i wszystkich wzorców kontroli, na które ten sąd się powołuje. Podobnie jak
w wypadku każdego postępowania dowodowego wymóg ten jest nakazem odpowiedniego uzasadnienia stawianych zarzutów i ciężar tego
dowodu spoczywa na pytającym sądzie. Trybunał podkreśla, „że przesłanka odpowiedniego uzasadnienia zarzutów nie powinna być
traktowana powierzchownie i instrumentalnie. Przytaczane w piśmie procesowym argumenty mogą być mniej lub bardziej przekonujące
(…), lecz zawsze muszą być argumentami «nadającymi się» do rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny” (wyrok z 19 października
2010 r., sygn. P 10/10, OTK ZU nr 8/A/2010, poz. 78).
Pytanie prawne inicjujące niniejszą sprawę zawiera trzy i pół strony uzasadnienia stawianych zaskarżonym przepisom zarzutów.
Sama jego objętość pozostaje bez wpływu na ocenę Trybunału, jednak Trybunał stwierdził, że brak w nim argumentów podważających
domniemanie konstytucyjności zaskarżonych przepisów, tj. art. 1 oraz art. 476 § 2-4 k.p.c. Pytający sąd najpierw lapidarnie
zaprezentował stan faktyczny sprawy, w związku z którą zostało przedstawione niniejsze pytanie prawne. Następnie ustalił powołując
się na przepisy ustawowe, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest organem administracji publicznej. W dalszej kolejności krótko
omówił wskazane wzorce kontroli, powołując się na orzecznictwo TK oraz poglądy doktryny.
Pytający sąd nie odniósł się bezpośrednio do żadnego z zaskarżonych przepisów i nie uzasadnił, dlaczego – jego zdaniem – są
one sprzeczne z powołanymi wzorcami kontroli. Trybunał podtrzymuje zajęte w postanowieniu z 25 maja 2016 r. o sygn. P 50/14
(OTK ZU A/2016, poz. 26) stanowisko, że „pytanie prawne powinno wyraźnie określać zarzut niezgodności kwestionowanych przepisów
z Konstytucją, w tym wskazywać przedmiot i zakres pytania, odpowiednie wzorce kontroli oraz mieścić należycie sformułowane
uzasadnienie zarzutów (zob. np. postanowienie TK z 30 czerwca 2009 r., sygn. P 34/07, OTK ZU nr 6/A/2009, poz. 101, cz. II,
pkt 1.3). Sąd powinien w uzasadnieniu pytania prawnego przedstawić proces myślowy, jaki doprowadził go do postawienia zarzutu
niezgodności stosowanej normy z regulacją nadrzędną. Obejmuje to w szczególności dokonanie wykładni przepisów wskazanych jako
przedmiot kontroli oraz wzorzec kontroli, a następnie porównanie norm wynikających z tych przepisów i wykazanie, że zachodzi
między nimi niezgodność. Na pytającym sądzie spoczywa ciężar udowodnienia niezgodności przedmiotu zaskarżenia z powołanymi
wzorcami konstytucyjnymi. Uzasadnienie pytania prawnego powinno być zatem wyczerpujące, a sformułowane zarzuty [muszą] zostać
poparte stosownymi do ich charakteru dowodami”.
W niniejszej sprawie pytający sąd przedstawił jedynie w sposób bardzo lapidarny i ogólnikowy proces myślowy, jaki doprowadził
go do postawienia zarzutu o niezgodności z Konstytucją zaskarżonych przepisów. Nie przytoczył jednak żadnych konkretnych argumentów
na rzecz swojego twierdzenia, nie zestawił zaskarżonych przepisów z wzorcami kontroli, jedynie ogólnie wpisał je w ich zakres,
skupiając się na postulacie, by sprawy z zakresu ubezpieczeń społecznych powierzyć kognicji sądów administracyjnych.
Wobec powyższych uchybień pytania prawnego Trybunał Konstytucyjny, zgodnie z art. 59 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p.TK, umorzył postępowanie
w sprawie stwierdzenia, czy art. 1 oraz art. 476 § 2-4 k.p.c. są zgodne z art. 184 i zasadą domniemania właściwości sądów
administracyjnych w sprawach kontroli działalności administracji publicznej, równością wobec prawa wskazaną w art. 32 ust.
1 Konstytucji w związku z zasadą prawa do sądu w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji, ze względu na niedopuszczalność wydania
wyroku.
Z tych wszystkich względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.