W skardze konstytucyjnej Mariana F. z 25 września 2000 r. zarzucono niezgodność ustawy z dnia 12 czerwca 2000 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego tekstu ustawy o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. Nr 47, poz. 544) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący został wezwany do uzupełnienia braków poprzez wskazanie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego będących podstawą wydania ostatecznego rozstrzygnięcia oraz wskazanie podmiotowych praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym, których naruszenie skarżący łączy z wydaniem tegoż orzeczenia.

Pismem uzupełniającym z 27 października 2000 r. skarżący wskazał na niezgodności art. 15 ust. 2 ustawy o wyborze Prezydenta RP z art. 10 Konstytucji RP, art. 20 ust. 2 tejże ustawy z art. 2, art. 10 i art. 45 Konstytucji RP.

W uzasadnieniu swojego pisma skarżący wymienia ponadto niezgodność innych artykułów: art. 76, art. 83, art. 87 ust. 3 tej ustawy z licznymi artykułami m.in. art. 127 ust. 3, art. 176, art. 178 ust. 1, art. 179 konstytucji oraz wskazuje prawa i wolności naruszone lub ograniczone, m.in. prawo do rzetelnej informacji o kandydatach na Prezydenta RP, prawo do obiektywnej bezstronności sędziów i ich niezależności w kontekście powołania do komisji wyborczych przez organy władzy wykonawczej, prawo do utrzymania konstytucyjnej zasady podziału władz, prawo dostępu do sądu powszechnego.

W związku z niedopełnieniem jednej z podstawowych przesłanek formalnych warunkujących dopuszczalność merytorycznego rozpoznania skargi – brak wskazania ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącego – Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 27 listopada 2000 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Na to postanowienie skarżący złożył 5 grudnia 2000 r. zażalenie, w którym wniósł o uchylenie lub ewentualne wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia z 27 listopada 2000 roku.

W zażaleniu skarżący wskazał jako podstawę skargi konstytucyjnej orzeczenie Sądu Najwyższego z 25 października 2000 r. (sygn. akt III SW 67/00) oraz orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie z 24 listopada 2000 r. (sygn. akt II SA/Lu 1447/2000). Skarżący nie określił jednak na czym miałoby polegać naruszenie jego konstytucyjnych praw i wolności przez powyższe orzeczenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarżący został wezwany, zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego, do uzupełnienia w terminie 7 dni braków formalnych skargi konstytucyjnej pod rygorem odmowy nadania jej dalszego biegu.

W związku z tym, iż zarządzenie sędziego Trybunału nie zostało wykonane, Trybunał wydał postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Należy podkreślić, iż dokonane po terminie uzupełnienie braków formalnych skargi nie może spowodować uchylenia rygoru, o którym mowa wyżej.

Na marginesie należy zaznaczyć, iż skarżący dopiero w zażaleniu podał jako podstawę skargi dwa orzeczenia sądów. Nie wskazał jednak, które z nich ma charakter ostateczny w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, w jaki sposób orzeczenia te naruszają jego konstytucyjne prawa i wolności oraz czy naruszenie to wynika z treści zaskarżonych przepisów.

Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem koniecznym nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest wskazanie przepisów aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w konstytucji.

Ponieważ skarżący, ani w piśmie uzupełniającym braki, ani w zażaleniu nie wskazał tego ostatecznego orzeczenia, które naruszałoby jego konstytucyjne prawa i wolności, skarga nie może zostać rozpatrzona.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny uznał odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej postanowieniem z 27 listopada 2000 r. za uzasadnioną i nie uwzględnił zażalenia skarżącego na to postanowienie.