W skardze konstytucyjnej Bogusława S., sporządzonej 18 września 1999 r. postawiono zarzut niezgodności art. 124k. ust. 3 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 124n. tejże ustawy z art. 77 ust. 2 Konstytucji RP.

Skarżący wskazał, iż stosując art. 124k. ust. 3 powołanej ustawy, Odwoławcza Komisja Dyscyplinarna przy Komendancie Głównym Państwowej Straży Pożarnej postanowieniem z 26 marca 1999 r. (sygn. akt OKD-0060/1/99) oddaliła jego wniosek o wznowienie postępowania dyscyplinarnego zakończonego orzeczeniem wydanym w postępowaniu odwoławczym przez Komendanta Wojewódzkiego PSP w K. 2 marca 1993 r.

Natomiast odnośnie drugiego przedmiotu wnioskowanej w niniejszej sprawie kontroli konstytucyjności, tj. art. 124n. ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej, pełnomocnik skarżącego nie wskazał, iżby na podstawie tego przepisu doszło do wydania orzeczenia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach konstytucyjnych skarżącego.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643), warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu wyroku, decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia o przysługujących mu wolnościach lub prawach albo obowiązkach konstytucyjnych.

Jak wynika z pisma pełnomocnika skarżącego, postanowienie Odwoławczej Komisji Dyscyplinarnej przy Komendancie Głównym PSP z 26 stycznia 1999 r. (sygn. akt OKD-0060/1/99) zostało doręczone jego mocodawcy 12 kwietnia 1999 r. Zgodnie z unormowaniem art. 165 § 1 kpc – powołanym tu z uwagi na treść art. 20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym – terminy oblicza się według przepisów prawa cywilnego. Stosując przy obliczaniu biegu terminu reguły zawarte w art. 111 § 2 oraz w art. 114 i 115 kc można określić, iż w normalnym toku zdarzeń określony w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynąłby w niniejszej sprawie 14 czerwca 1999 r. Jednakże 11 czerwca 1999 r. skarżący zwrócił się do Sądu Rejonowego w S. z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia w jego imieniu skargi konstytucyjnej. Z uwagi na treść art. 48 ust. 2 in fine ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, na skutek wystąpienia przez skarżącego z tym wnioskiem doszło do zawieszenia biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Postanowieniem z 25 czerwca 1999 r. (sygn. akt I Co 239/99) Sąd Rejonowy w S. ustanowił dla skarżącego radcę prawnego z urzędu. Pismem doręczonym radcy prawnemu 23 sierpnia 1999 r. Okręgowa Izba Radców Prawnych w K. powiadomiła go, iż został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu dla skarżącego. Natomiast niniejszą skargę konstytucyjną nadano w UP w S. 21 września 1999 r., z czego wynika – ze względu na treść art. 165 § 2 kpc – iż została wniesiona w tym dniu do Trybunału Konstytucyjnego.

Po obliczeniu części terminu, która upłynęła przed wystąpieniem przez skarżącego o pełnomocnika z urzędu i od czasu ustanowienia tego pełnomocnika do wniesienia skargi konstytucyjnej bezspornym jest ustalenie, iż skarga o sygn. Ts 135/99 została wniesiona ze znacznym przekroczeniem dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Trybunał Konstytucyjny zauważa ponadto inne braki niniejszej skargi, jak podkreślony uprzednio brak wykazania, że zaskarżony przepis był podstawą rozstrzygnięcia dotyczącego skarżącego. Pełnomocnik skarżącego nie dopełnił tym samym wymogu określonego w art 79 ust. 1 Konstytucji RP w związku z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto zakwestionowanie przepisu art. 124k. ust. 3 ustawy z 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej, z uwagi na określenie przez ten przepis zbyt wąskiego – zdaniem skarżącego – i zamkniętego katalogu podstaw wznowienia postępowania dyscyplinarnego jest zarzutem nietrafnym z punktu widzenia zadań Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z systemowej wykładni konstytucji. Zarzut taki jest bowiem w istocie żądaniem znowelizowania zakwestionowanego przepisu poprzez poszerzenie zamkniętej listy wymienionych w nim podstaw wznowienia. Natomiast Trybunał Konstytucyjny, jako organ badający konstytucyjność aktów normatywnych, w celu wyeliminowania przepisów prawnych niezgodnych z konstytucją, pełni rolę ustawodawcy negatywnego, nie uprawnionego do nowelizacji prawa.

Niezależnie od powyższych rozważań, z uwagi na przesłankę w postaci niezachowania przez skarżącego dwumiesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny nie uznał za celowe wzywać do usunięcia wskazanych braków niniejszej skargi, postanawiając odmówić nadania jej dalszego biegu.