W skardze konstytucyjnej Władysławy W. z 2 września 1998 r. zarzucono niezgodność ustawy z 15 lipca 1987 r. o Rzeczniku Praw Obywatelskich z art. 208 konstytucji poprzez pozbawienie Rzecznika możliwości wnoszenia rewizji nadzwyczajnej do Sądu Najwyższego. Ponadto skarżąca zarzuciła naruszenie art. 32 i art. 33 konstytucji przez art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz o zmianie innych ustaw poprzez pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego, co prowadzi do zróżnicowania prawa skarżącej do zabezpieczenia społecznego względem innych grup zawodowych. Zdaniem skarżącej, art. 7 powołanej wyżej ustawy w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników narusza art. 2 i art. 31 konstytucji, gdyż pozbawienie jej prawa do dodatku pielęgnacyjnego godzi tym samym w zasadę ochrony praw słusznie nabytych.

Decyzją z 1 października 1997 r. Regionalny Oddział Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego w K. odmówił dalszego wypłacania dodatku pielęgnacyjnego pani Władysławie W. Zdaniem organu rentowego w myśl art. 7 ustawy z 27 czerwca 1997 r. o zmianie ustawy o zasiłkach rodzinnych i pielęgnacyjnych oraz zmianie innych ustaw w związku z art. 28 ust. 3 ustawy z 20 grudnia 1990 r. o ubezpieczeniu społecznym rolników zawiesza się wypłatę dodatku pielęgnacyjnego, jeżeli osoba, której do tej pory zasiłek przysługiwał prowadzi nadal działalność rolniczą i z tego tytułu ma zawieszoną emeryturę lub rentę. Od powyższej decyzji skarżąca złożyła odwołanie do Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K., który wyrokiem z 5 marca 1997 r. odwołanie oddalił. Skarżąca w przepisanym terminie nie wystąpiła z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia, natomiast po upływie terminu złożyła wniosek do Sądu Wojewódzkiego w K. o przywrócenie terminu do powyższej czynności, oraz o sporządzenie uzasadnienia wyroku. Wniosek powyższy został przez Sąd Wojewódzki odrzucony postanowieniem z 20 kwietnia 1998 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP skarga konstytucyjna może być wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego, jeżeli na podstawie zakwestionowanego w skardze aktu normatywnego sąd lub organ administracji publicznej ostatecznie orzekł o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Orzeczenie takie ma charakter ostateczny, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie może zostać zmienione lub uchylone. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skarga może być wniesiona po wyczerpaniu toku instancyjnego. Zgodnie z wcześniejszym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego wyrażonym w postanowieniu z 21 stycznia 1998 r. (sygn. Ts 27/97, OTK ZU Nr 2/1997, poz. 19, s. 119) należy stwierdzić, że obowiązek “wyczerpania toku instancyjnego” wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej, gdy orzeczenie stało się prawomocne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji. W przedmiotowej sprawie skarżąca nie złożyła w przewidzianym terminie wniosku o sporządzenie uzasadnienia oraz apelacji od wyroku. W związku z powyższym należy stwierdzić, że nie został spełniony warunek formalny do złożenia skargi konstytucyjnej. Należy też stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny nie jest uprawniony do oceny zasadności postanowienia Sądu Wojewódzkiego odrzucającego wniosek o przywrócenie terminu.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niewyczerpanie jednego z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.