W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 4 maja 2023 r. (data nadania) W.S. (dalej: skarżący), adwokat
działający we własnym imieniu, wystąpił z żądaniem przytoczonym w komparycji niniejszego postanowienia na tle następującego
stanu faktycznego.
Skarżący – wykonujący zawód adwokata – został ustanowiony pełnomocnikiem z urzędu w postępowaniu toczącym się przed Wojewódzkim
Sądem Administracyjnym w Ł. (sygn. akt […]).
Postanowieniem z 9 listopada 2022 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt […]) oddalił zażalenie na postanowienie Wojewódzkiego
Sądu Administracyjnego w Ł. z 6 września 2022 r. (sygn. akt […]). Wskazał jednocześnie, że nie orzekł o przyznaniu nieopłaconej
pomocy prawnej, ponieważ wynagrodzenie należne od Skarbu Państwa przyznawane jest przez wojewódzki sąd administracyjny.
W tym zakresie starszy referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Ł. Wydział III postanowieniem z 29 grudnia
2022 r. (sygn. akt […]) przyznał skarżącemu kwotę 147,60 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu
i nakazał wypłacenie powyższej kwoty skarżącemu z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł.
Postanowieniem z 2 lutego 2023 r. (sygn. akt […]) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. po rozpoznaniu sprzeciwu skarżącego
utrzymał w mocy postanowienie starszego referendarza sądowego w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Ł. z 29 grudnia 2022
r. (sygn. akt […]) w przedmiocie przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.
Prezes Trybunału Konstytucyjnego zarządzeniem z 21 lipca 2023 r. (doręczonym skarżącemu 28 lipca 2023 r.) wezwał skarżącego
do usunięcia braku formalnego skargi konstytucyjnej przez udokumentowanie daty doręczenia skarżącemu orzeczenia wskazanego
jako ostateczne (przez doręczenie poświadczonej za zgodność z oryginałem kopii urzędowego potwierdzenia odbioru, ponieważ
w aktach znajduje się jedynie niepoświadczona kopia tego potwierdzenia).
Skarżący odniósł się do tego zarządzenia w piśmie procesowym z 31 lipca 2023 r. (data nadania).
Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy naruszają jego prawo do równego traktowania przez władzę publiczną (art. 31 ust.
3 Konstytucji) oraz prawo do ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 Konstytucji), gdyż doszło do obniżenia minimalnego wynagrodzenia
adwokata działającego z urzędu w stosunku do tego, które otrzymuje adwokat z wyboru. Podniósł również, że ograniczenie praw
nastąpiło w rozporządzeniu, a nie w ustawie.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
(Dz. U. z 2019 r. poz. 2393; dalej: u.o.t.p.TK) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym.
Służy ono wyeliminowaniu – już w początkowej fazie postępowania – spraw, które nie mogą być przedmiotem merytorycznego rozstrzygania.
Trybunał wydaje postanowienie o nadaniu skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdy spełnia ona wymagania przewidziane w ustawie
oraz nie zachodzą okoliczności, o których mowa w art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p.TK.
2. W ocenie Trybunału skarga spełnia przesłanki przekazania jej do kontroli merytorycznej.
2.1. Skarga została sporządzona przez adwokata, który działa we własnym imieniu.
2.2. Przysługująca skarżącemu droga prawna została wyczerpana, ponieważ od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Ł. z 2 lutego 2023 r. (sygn. akt […]) nie przysługuje żaden zwyczajny środek zaskarżenia.
2.3. Skarżący dochował trzymiesięcznego terminu wniesienia skargi konstytucyjnej zastrzeżonego w art. 77 ust. 1 u.o.t.p.TK,
gdyż wskazane powyżej rozstrzygnięcie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zostało doręczone skarżącemu 3 lutego 2023 r.,
natomiast skarga została wniesiona do Trybunału 4 maja 2023 r. (data nadania).
2.4. Określony został przedmiot kontroli, tj. § 4 ust. 1 w związku z § 21 ust. 1 pkt 2 lit. d) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości
z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez
adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r. poz. 18, ze zm.).
2.5. Skarżący podnosi, że zakwestionowane przepisy dyskryminują go jako adwokata działającego z urzędu w stosunku do pełnomocników
działających z wyboru, ponieważ wynagrodzenie pełnomocnika z urzędu jest określone na niższym poziomie niż wynagrodzenie pełnomocnika
z wyboru. Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy naruszają jego konstytucyjne prawo do ochrony własności i innych praw
majątkowych, ponieważ ich ograniczenie nastąpiło w rozporządzeniu, a nie w ustawie. Nie zachodziły też żadne okoliczności,
konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego bądź dla ochrony środowiska, zdrowia
i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób, aby ograniczyć te prawa. Jak wskazuje dalej skarżący, zaskarżone
przepisy nie spełniały celu rozporządzenia, czyli zwrotu na zasadach równości kosztów pomocy prawnej udzielonej przez adwokata
ustanowionego z urzędu, tak jak adwokata z wyboru.
3. W związku z powyższym i zważywszy na to, że sformułowane przez skarżącego zarzuty nie są oczywiście bezzasadne, Trybunał
Konstytucyjny – na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p.TK – postanowił nadać skardze konstytucyjnej dalszy bieg.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.