W skardze konstytucyjnej z 24 maja 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności § 891 ust. 2 i 4, § 2011 ust. 1-4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 11 kwietnia 1992 r. Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 38, poz. 163 ze zm.; dalej: rozporządzenie) z art. 1, art. 2, art. 4, art. 7, art. 12, art. 30, art. 31 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 42 ust. 2, art. 45 ust. 1, art. 47, art. 51, art. 54, art. 61, art. 63, art. 73, art. 77, art. 79, art. 80, art. 83, art. 92, art. 95, art. 104, art. 105, art. 112, art. 118 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została oparta na następującym stanie faktycznym. Pismem z 13 grudnia 2005 r. skarżący złożył do Ministra Sprawiedliwości skargę na czynności prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego. Pismem z 30 stycznia 2006 r. Ministerstwo Sprawiedliwości przekazało skargę Prezesowi Sądu Okręgowego w Lublinie. Pismem z 13 lutego 2006 r. Prezes Sądu Okręgowego w Lublinie przekazał skarżącemu informacje na temat aktualnego stanu sprawy, powiadamiając o wyznaczonym terminie rozprawy. Wskazał też, że ostateczna ocena, czy dopuścił się zarzucanego mu czynu dokonana zostanie wyłącznie przez sąd orzekający merytorycznie po wyczerpaniu toku instancji.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony przepis § 891 rozporządzenia pozwala Prokuraturze Krajowej uchylać się od wydania postanowienia w sprawie wniosku o przeniesienie postępowania przygotowawczego do innej jednostki prokuratury. Natomiast przepisy § 2011 ust. 1-4 rozporządzenia pozwalają na dalsze łamanie prawa, gdyż kolejne zażalenia skarżącego mogą pozostać nieuwzględnione. W piśmie uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej skarżący wskazał, że ostatecznym orzeczeniem o jego prawach i wolnościach konstytucyjnych jest pismo Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 lutego 2006 r., doręczone 28 lutego 2006 r. Skarżący wskazał również, że zaskarżone przepisy naruszają, w jego przekonaniu, prawa i wolności wyrażone w art. 1, art. 2, art. 4, art. 7, art. 12, art. 30, art. 31 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 37 ust. 1, art. 42 ust. 2, art. 45 ust. 1, art. 47, art. 51, art. 54, art. 61, art. 63, art. 73, art. 77, art. 79, art. 80, art. 83, art. 92, art. 95, art. 104, art. 105, art. 112, art. 118 Konstytucji.

Postanowieniem z 29 listopada 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Za zasadniczy powód niedopuszczalności nadania biegu skardze konstytucyjnej Trybunał uznał fakt, że wskazane przez skarżącego pismo Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 lutego 2006 r., doręczone 28 lutego 2006 r. nie może być uznane za ostateczne orzeczenie o jego prawach i wolnościach. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału pod pojęciem orzeczenia Trybunał Konstytucyjny rozumie tylko taki akt organu władzy publicznej (sądu lub organu administracji publicznej), który w jakiś sposób „rozstrzyga o prawach lub wolnościach konstytucyjnych wnioskodawcy”. Orzeczenie takie ma „w sposób władczy” określać „sytuację prawną skarżącego”. Precyzując treść tego orzeczenia, Trybunał wskazał, że chodzi o orzeczenie, które jest „rozstrzygnięciem kształtującym w sposób bezpośredni lub pośredni sytuację prawną skarżącego w zakresie przysługujących mu praw lub wolności zagwarantowanych w Konstytucji”. W ocenie Trybunału nie sposób przyjąć, że orzeczeniem takim jest pismo Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 lutego 2006 r., w którym skarżący został poinformowany o aktualnym stanie prowadzonego przeciwko niemu postępowania karnego, wraz z określeniem trybu postępowania oraz wskazaniem, że kwestia ostatecznej oceny tego czy skarżący dopuścił się przestępstwa należy do sądu.

W dniu 2 stycznia 2007 r. wpłynęło do Trybunału pismo przewodnie z 27 grudnia 2006 r., od pełnomocnika skarżącego, informujące o wniesieniu zażalenia, oraz załączone do niego pismo oznaczone jako „zażalenie na postanowienie TK z 29 listopada 2006”, które jednak nie zostało podpisane przez pełnomocnika. W piśmie tym podtrzymano wszystkie zarzuty podniesione w skardze konstytucyjnej. Zarzucono w nim niewłaściwe przytaczanie w uzasadnieniu postanowienia treści przepisu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Podkreślono także, że zarzuty zawarte w skardze konstytucyjnej dotyczą postępowania przygotowawczego, a więc odrębnego stadium postępowania karnego, stanowiącego podstawę do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym, a więc ma do niego zastosowanie także art. 42 ust. 1 Konstytucji. Wskazano także, że odmowa uznania pisma Prezesa Sądu Okręgowego w Lublinie z 13 lutego 2006 r. za ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie nie jest stanowiskiem właściwym. Ponadto do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęły w tej sprawie pisma sporządzone przez skarżącego z 19 grudnia 2006 r., 20 grudnia 2006 r., 21 grudnia 2006 r., oraz 27 grudnia 2006 r., w których skarżący przedstawia własne stanowisko w zakresie rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego z 29 listopada 2006 r.

Pismem z 17 stycznia 2007 r. pełnomocnik skarżącego wezwany został do złożenia oświadczenia, czy sporządził zażalenie na postanowienie Trybunału z 29 listopada 2006 r., wraz z żądaniem ustosunkowania się do sprawy oraz przesłania zażalenia z podpisem uprawnionego pełnomocnika. W odpowiedzi, 15 lutego 2007 r., wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo adwokata, Piotra Majewskiego, w którym złożył on oświadczenie o wypowiedzeniu pełnomocnictwa, nie ustosunkowując się do kwestii sporządzenia zażalenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. W razie niemożności poniesienia kosztów pomocy prawnej, skarżący może się zwrócić do sądu rejonowego miejsca zamieszkania o ustanowienie dla niego pełnomocnika z urzędu. W niniejszej sprawie skarga konstytucyjna wniesiona została przez adwokata, Piotra Majewskiego, na mocy udzielonego mu przez skarżącego pełnomocnictwa. Pełnomocnik nie sporządził jednak pisma z 27 grudnia 2006 r., oznaczonego jako „zażalenie na postanowienie TK z 29 listopada 2006”, zaopatrując je jedynie w pismo przewodnie. Wezwany przez Trybunał Konstytucyjny odmówił przesłania zażalenia w formie przewidzianej, tj. zaopatrzonej w podpis pełnomocnika, lecz złożył oświadczenie o wypowiedzeniu pełnomocnictwa. W świetle powyższych ustaleń należy uznać, że pismo z 27 grudnia 2006 r. nie spełnia warunków przewidzianych dla zażalenia na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej, a tym samym nie podlega rozpoznaniu. W związku z powyższym należało pozostawić je bez rozpoznania. Do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło także żadne inne pismo procesowe spełniające warunki zażalenia na postanowienie Trybunału z 29 listopada 2006 r.

Nadto wskazać należy, że postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 29 listopada 2006 r. jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie. Stanowią one w istocie powtórzenie stanowiska skarżącego zawartego w skardze konstytucyjnej, dotyczącego sposobu rozumienia pojęcia „ostatecznego orzeczenia”. Ustaleń tych nie podważa także zawarte w piśmie z 2 stycznia 2007 r. przekonanie skarżącego, że stanowisko Trybunału nie jest w tej sprawie stanowiskiem właściwym, nie poparte jednak żadnymi argumentami o charakterze merytorycznym.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało orzec jak w sentencji.