W skardze konstytucyjnej Włodzimierza J. z 10 września 1999 r. zarzucono, iż art. 156 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) oraz art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 18 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) jest niezgodny z art. 47 oraz art. 51 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowane regulacje z uwagi na ich nieprecyzyjność zezwalają na udostępnienie informacji dotyczących skazania lub orzeczenia o ukaraniu w sytuacji, gdy Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej nie zezwala na pozyskiwanie, gromadzenie i udostępnianie informacji innych, niż niezbędnych w demokratycznym państwie prawa. Ponadto skarżący podniósł, iż umorzenie śledztwa w sprawie niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych dotyczących wnioskodawcy naruszyło jego prawo do czci i dobrego imienia.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 31 marca 1999 r. (sygn. akt Ds. 55/98) Prokurator Prokuratury Rejonowej w J. umorzył śledztwo w sprawie niezgodnego z prawem przetwarzania danych osobowych dotyczących warunkowego umorzenia postępowania karnego orzeczonego wobec skarżącego przez Sąd Rejonowy w O.W. Rozstrzygnięcie o umorzeniu śledztwa zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Rejonowego w J. z 24 czerwca 1999 r. (sygn. akt II Ko 1 52/99).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie taki akt normatywny, który stanowił podstawę wydania przez organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym.

W stosunku natomiast do zarzutów odniesionych przez skarżącego do treści art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 18 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) należy uznać, iż mają one oczywiście bezzasadny charakter.

Skarżący zarzuca bowiem, iż zakwestionowany przepis stanowił podstawę ujawnienia informacji dotyczących skazania lub orzeczenia o ukaraniu, podczas gdy przekazana z akt sądowych informacja dotyczyła postanowienia o warunkowym umorzeniu postępowania karnego, które to rozstrzygnięcie nie nosi cech ani skazania, ani ukarania. Ponadto skarżący w żadnym zakresie nie uzasadnił zarzutu, iż art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 18 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.) wykracza poza zakres niezbędności pozyskiwania informacji o obywatelach, o którym mowa w art. 51 ust. 2 Konstytucji RP. Niezrozumiały jest także zarzut naruszenia przez wspomniany przepis prawa do ochrony czci i dobrego imienia skarżącego (art. 47 Konstytucji RP).

Niezależnie od powyższych okoliczności Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż w istocie skarga konstytucyjna będąca przedmiotem rozpoznania wstępnego skierowana jest nie tyle przeciwko niezgodnej z konstytucją treści aktów normatywnych, co raczej błędnej, zdaniem skarżącego, wykładni tych aktów przez organy stosujące prawo. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej, z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, czyni wszakże niedopuszczalnym jej merytoryczne rozpoznanie.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.