1. W skardze konstytucyjnej złożonej 12 września 2000 r. wniesiono o uznanie, iż postanowienie Sądu Okręgowego w W. z 16 grudnia 1999 r. (sygn. akt II C 1150/97) nie ma mocy prawnej jako wydane bez podstawy prawnej oraz uznanie, że postanowienie Sądu Apelacyjnego w W. z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt I Acz 458/00) jest sprzeczne z konstytucją i zostało wydane z naruszeniem prawa skarżących do sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sądy. Skarżący wnieśli ponadto o wydanie postanowienia tymczasowego, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W piśmie procesowym z 16 listopada 2000 r., skarżący podtrzymali wcześniejsze zarzuty podnosząc równocześnie, iż art. 394 kpc narusza ich prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy przez uniemożliwienie skutecznego odwołania się od wskazanego postanowienia Sądu Okręgowego wydanego po prawomocnym zakończeniu sprawy. Przytoczone postanowienie jest również sprzeczne z art. 366 kpc, narusza art. 2, art. 5, art. 8 ust. 2, art. 45 Konstytucji RP, a samych skarżących naraża na nieuzasadniony i pozaprawny uszczerbek finansowy.

Postanowieniem z 3 grudnia 1999 r. Sąd Okręgowy w W. umorzył postępowanie w sprawie o zapłatę ze względu na zawarcie przez państwa Janinę i Mirosława S. ugody z powodem. Następnie sąd 16 grudnia 1999 r. postanowił “zreasumować postanowienie Sądu Wojewódzkiego w W. z dnia 5 października 1998 r.” w ten sposób, że nakazał Kasie Sądu Okręgowego wypłacenie biegłemu kwoty wynagrodzenia z czego połowę tej kwoty z zaliczki wpłaconej przez powoda, a drugą połowę tymczasowo od Skarbu Państwa. W punkcie drugim Sąd postanowił “wszcząć egzekucję” w stosunku do państwa S. odnośnie kwoty wypłaconej tymczasowo przez Skarb Państwa. Należy dodać, iż postanowieniem z 5 października 1998 r. Sąd Wojewódzki przyznał biegłemu wynagrodzenie i wezwał strony do wpłacenia kwoty brakującej do jego pokrycia. Kwotę taką uiścił tylko powód. Na postanowienie Sądu Okręgowego z 16 grudnia 1999 r. o “wszczęciu egzekucji” skarżący wnieśli zażalenie, które zostało odrzucone postanowieniem tegoż Sądu z 14 stycznia 2000 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż postanowienie na które wniesiono zażalenie nie mieści się w katalogu postanowień zawartym w art. 394 kpc, dlatego też nie podlega zaskarżeniu. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w W. z 14 kwietnia 2000 r. Skarżący złożyli zapowiedź kasacji wraz z wnioskiem o sporządzenie uzasadnienia postanowienia Sądu Apelacyjnego. Wniosek został oddalony postanowieniem tegoż Sądu z 28 czerwca 2000 r.

2. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącym prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z Konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z Konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu, ani też sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub niestosowania przez sądy orzekające w indywidualnych sprawach (por. postanowienia z: 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143; 21 czerwca 2000 r., sygn. Ts 33/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 222 i 223).

W skardze konstytucyjnej Janiny i Mirosława S. zażądano od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją postanowienia Sądu Okręgowego w W. z 16 grudnia 1999 r. (sygn. akt II C 1150/97) oraz postanowienia Sądu Apelacyjnego w W. z 28 czerwca 2000 r. (sygn. akt I Acz 458/00).

Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Z tego też powodu nie może zostać uwzględniony wniosek skarżących o wydanie postanowienia tymczasowego, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.