W skardze konstytucyjnej Konrada J., sporządzonej 15 września 1998 r. zarzucono, iż ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity z 1993 r. Dz.U. Nr 90, poz. 416 ze zm.) narusza prawa konstytucyjne skarżącego w ten sposób, że pozbawia go możliwości korzystania z szerszych ulg mieszkaniowych.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowaną ustawę Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 lutego 1998 r. oddalił skargę na decyzję Izby Skarbowej w L. z 10 stycznia 1997 r. w przedmiocie zaniechania poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych w 1996 roku.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 października 1998 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez wskazanie, które konkretnie przepisy ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, na czym polega niezgodność tych przepisów z konstytucją, jakie prawa konstytucyjne skarżącego zostały naruszone i na czym naruszenie to polegało, a także podanie daty doręczenia wyroku NSA z 27 lutego 1998 roku.

Pełnomocnik skarżącego w wyznaczonym terminie braków tych nie uzupełnił. Nie uczyniło tego także pismo skarżącego z 26 października 1998 r. W tym stanie rzeczy, z uwagi na treść art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Ustosunkowując się do pism skarżącego z 26 października 1998 r. oraz z 25 lutego 1999 r. zawierających wnioski o przedłużenie lub odroczenie postępowania Trybunał Konstytucyjny pragnie stwierdzić, iż przepisy ustawy o Trybunale Konstytucyjnym dotyczące procedury wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej nie przewidują takich możliwości.

Wyznaczony 7 dniowy termin do usunięcia braków formalnych, jest terminem ustawowym, mającym oparcie w art. 36 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Ustawa o Trybunale Konstytucyjnym nie zawiera uregulowań, które pozwalałyby na skracanie lub przedłużanie terminów ustawowych. Takiego uregulowania nie zawiera również kodeks postępowania cywilnego, którego przepisy na mocy art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stosuje się odpowiednio do postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym. Art. 166 kpc przewiduje możliwość przedłużenia lub skrócenia z ważnej przyczyny, ale tylko terminu sądowego, a więc takiego, który został wyznaczony przez sąd lub przewodniczącego (art. 164 kpc). W tej sytuacji wniosek o przedłużenie terminu do uzupełnienia braków skargi konstytucyjnej należało pozostawić bez rozpoznania.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na nie uzupełnienie w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej należało odmówić nadania jej dalszego biegu.