W skardze konstytucyjnej z 12 lipca 2005 r. skarżąca zakwestionowała zgodność z Konstytucją ustawy z 6 marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i rent (dalej: zaskarżona ustawa). Unormowaniom zaskarżonej ustawy skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 93 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 września 2005 r. wezwano pełnomocnika skarżącej do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez dokładne określenie przepisów zaskarżonej ustawy, na podstawie których sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jej wolnościach lub prawach albo obowiązkach określonych w Konstytucji i w stosunku do których skarżąca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją; wskazanie, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącej, i w jaki sposób – jej zdaniem – zostały naruszone przez zakwestionowane w skardze przepisy zaskarżonej ustawy; doręczenie 5 odpisów ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, wydanego w sprawie skarżącej na podstawie przepisów zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej wraz z dokładnym określeniem daty doręczenia skarżącej tego orzeczenia z uzasadnieniem; doręczenie udzielonego przez skarżącą pełnomocnictwa szczególnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej.

Jak wynika z pieczątki umieszczonej na zwrotnym potwierdzeniu odbioru, zarządzenie powyższe zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej 21 września 2005 r.

W odpowiedzi na zarządzenie, pełnomocnik skarżącej skierował 4 października 2005 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pismo, w którym wyjaśnił, że postępowanie w sprawie skarżącej uległo zawieszeniu w związku ze skierowanym do Rzecznika Praw Obywatelskich pytaniem o możliwość wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Wobec tego, że skarżąca zdecydowała się wnieść skargę konstytucyjną przez pełnomocnika, nie ustała przyczyna zawieszenia postępowania w sprawie przed Sądem Rejonowym w Zabrzu. Ponadto pełnomocnik wyjaśnił, że przedmiotem skargi czyni skarżąca art. 17 zaskarżonej ustawy. Do pisma dołączono odpis postanowienia Sądu Rejonowego w Zabrzu z 29 sierpnia 2003 r. (sygn. akt IV P 983/01/A) o zawieszeniu postępowania w sprawie z powództwa skarżącej o przyznanie uprawnień do rekompensaty pieniężnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), jeżeli skarga nie odpowiada warunkom formalnym, sędzia Trybunału wzywa do usunięcia braków w terminie 7 dni od daty zawiadomienia. Z kolei w myśl art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 tej ustawy, gdy braki nie zostały usunięte w określonym terminie, sędzia Trybunału wydaje postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu.

Z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika jednoznacznie, że zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 14 września 2005 r., wzywające do uzupełnienia braków wniesionej skargi, zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej 21 września 2005 r. Stanowiące odpowiedź na powyższe zarządzenie, pismo pełnomocnika skarżącej zostało skierowane do Trybunału 4 października 2005 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym). Stwierdzić wobec tego należy, że próba uzupełnienia braków skargi została podjęta przez pełnomocnika skarżącej już po upływie terminu 7 dni. Z treści pisma nie wynika przy tym, aby pełnomocnik zwracał się z wnioskiem o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków skargi.

Niezależnie od powyższej okoliczności, samoistnie przesądzającej o konieczności odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzić należy, że pismo pełnomocnika z 4 października 2005 r. nie prowadzi do uzupełnienia któregokolwiek ze wskazanych w zarządzeniu braków wniesionej skargi.