W skardze konstytucyjnej Zdzisława G., sporządzonej 14 września 1998 r. zarzucono, iż art. 14 ust. 2 umowy polsko-czechosłowackiej z dnia 5 kwietnia 1948 r. o ubezpieczeniu społecznym (Dz.U. z 1949 r. Nr 6, poz. 34) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż stosując zakwestionowaną regulację Zakład Ubezpieczeń Społecznych w N.S. decyzją z 30 czerwca 1995 r. dokonał bieżącego przeliczenia częściowej renty inwalidzkiej skarżącego z pominięciem jego żądania, by za podstawę wymiaru tej renty przyjąć wynagrodzenie otrzymane przez niego za pracę świadczoną na terenie Czechosłowacji w okresie od 1982 r. do 1985 r. Decyzję tę utrzymały w mocy zarówno Sąd Wojewódzki w K. wyrokiem z 10 października 1995 r., jak też Sąd Apelacyjny w K. wyrokiem z 26 września 1996 roku.

17 czerwca 1998 r. skarżący wystąpił z wnioskiem do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w N.S. o stwierdzenie nieważności decyzji z 30 czerwca 1995 r. W odpowiedzi otrzymał on 15 lipca 1998 r. pismo z ZUS Oddział w N.S. stwierdzające brak podstaw do weryfikacji wymiaru przyznanego świadczenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest sformułowanie w niej zarzutu niezgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Ponieważ w przedłożonej skardze konstytucyjnej nie sprecyzowano, na czym zdaniem skarżącego miałaby polegać niezgodność art. 14 ust. 2 umowy polsko-czechosłowackiej z 5 kwietnia 1948 r. z art. 67 Konstytucji RP, zarządzeniem sędziego TK wezwano go do uzupełnienia tego braku. W stanowiącym odpowiedź na to wezwanie piśmie pełnomocnika skarżącego z 2 listopada 1998 r. poza wskazaniem, iż zakwestionowana w skardze konstytucyjnej regulacja niezgodna jest z art. 2 i art. 67 Konstytucji RP, w dalszym ciągu nie określono, na czym niezgodność ta polega. Z treści tego pisma można natomiast wywnioskować, iż w istocie zarzut naruszenia konstytucji pełnomocnik skarżącego odnosi wyłącznie do wyroku Sądu Apelacyjnego w K. z 26 września 1996 r., w którym za podstawę rozstrzygnięcia przyjęto art. 14 ust. 2 umowy polsko-czechosłowackiej z 5 kwietnia 1948 r., pomijając art. 73a ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu. Samego jednakże wskazania, iż sąd lub inny organ władzy publicznej zastosował zakwestionowaną w skardze konstytucyjnej regulację nie można jeszcze uznać za sprecyzowanie zarzutu niezgodności tej regulacji z Konstytucją RP.

W tym stanie rzeczy należy uznać, iż skarżący nie uzupełnił w wyznaczonym terminie braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej, co uniemożliwia jej merytoryczne rozpoznanie.

Niezależnie od powyższej przeszkody należy podkreślić, że nie został nadto dochowany dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Jak wynika bowiem z pisma pełnomocnika skarżącego, wyrok Sądu Apelacyjnego w K. został skarżącemu doręczony jeszcze w 1996 r. Wyrok ten przesądził o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia ZUS Oddział w N.S., naruszającego zdaniem skarżącego przysługujące mu prawa konstytucyjne. Ponieważ jednak skarga konstytucyjna została złożona 15 września 1998 r., w sposób oczywisty nastąpiło to z przekroczeniem ustawowego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Dla oceny tej nie ma znaczenia okoliczność, iż skarżący zwrócił się 10 czerwca 1998 r. do ZUS Oddział w N.S. o stwierdzenie nieważności wcześniej wydanej decyzji. Odmowa rozpoznania tego wniosku nie może być uznana za “inne rozstrzygnięcie” w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, od doręczenia którego należałoby liczyć bieg dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji nie ma bowiem charakteru środka prawnego przysługującego skarżącemu w ramach toku instancji, o którym mówi art. 46 ust. 1 ustawy o TK, zaś odmowa jego rozpoznania w niczym nie wpływa na fakt, iż w sprawie skarżącego zapadło już wcześniej ostateczne rozstrzygnięcie sądowe.

Biorąc pod uwagę powyższe względy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.