§ 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. poz. 1805):

a) ,,w całości ze względu na fakt, że ww. przepis został wydany niezgodnie z art. 92 ust. 1 Konstytucji – mimo braku w treści art. 223 ust. 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych [Dz. U. Nr 19 poz. 145, ze zm.] lub jakiegokolwiek innego przepisu ww. ustawy upoważnienia ustawowego do jego wydania – lub przynajmniej,

b) w zakresie, w jakim w orzecznictwie Sądu Najwyższego, sądów powszechnych i sądów administracyjnych przyjmuje się jednolicie, że (…) powinien być rozumiany w ten sposób, iż złożenie przewidzianego w nim oświadczenia «że opłata nie została zapłacona w całości lub w części» stanowi konieczną przesłankę warunkującą przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu od Skarbu Państwa (lub od jednostki samorządu terytorialnego), a brak takiego oświadczenia stanowi nieusuwalny brak wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej skutkujący odmową przyznania radcy prawnemu kosztów udzielonej przez niego pomocy prawnej z urzędu (co nie wynika ani z treści ww. przepisu – który nie przewiduje żadnej sankcji za złożenie przewidzianego w nim oświadczenia w odmiennym brzmieniu niż określone w ww. przepisie, ani za niezłożenie ww. oświadczenia w ogóle – ani z treści jakiegokolwiek innego obowiązującego w Rzeczypospolitej Polskiej przepisu)”, z art. 2, art. 7, art. 20, art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32, art. 37 ust. 1, art. 64, art. 77 i art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,