W skardze konstytucyjnej Adama C. złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 7 września 2000 r. zarzucono, iż art. 113 1 oraz art. 117 1 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego są niezgodne z art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Wraz ze skargą konstytucyjną pełnomocnik skarżącego złożył wniosek o przywrócenie terminu do jej wniesienia.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 października 2000 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie, które z rozstrzygnięć opisanych w skardze skarżący uważa za ostateczne orzeczenie o jego wolnościach lub prawach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 Konstytucji RP oraz podanie daty jego doręczenia skarżącemu.

Pomimo wyraźnie sformułowanego wezwania, w piśmie procesowym złożonym na skutek zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 października 2000 r., pełnomocnik skarżącego w dalszym ciągu nie uściślił, które ze wskazanych przez niego rozstrzygnięć skarżący uważa za ostateczne orzeczenie o swoich wolnościach lub prawach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżącego wskazał natomiast dwa postanowienia: Sądu Apelacyjnego w W. z 24 września 1999 r. (sygn. akt I Acz 1066/99) oraz Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 5 listopada 1999 r. (sygn. akt I Acz 389/99), które skarżący uważa za ostateczne orzeczenia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut naruszenia konstytucyjnie chronionych wolności lub praw skarżącego, na skutek oparcia ostatecznego rozstrzygnięcia na niezgodnym z konstytucją akcie normatywnym. Wszczęcie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym jest sformalizowane i wymaga spełnienia warunków określonych w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Spełnienie tych warunków podlega wstępnemu rozpoznaniu (art. 49 powołanej ustawy). Z uwagi na treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP powinnością skarżącego jest wskazanie konkretnego orzeczenia wydanego w jego sprawie na podstawie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którego konstytucyjność kwestionuje skarżący. Dopiero po wskazaniu przez skarżącego orzeczenia sądu lub innego organu administracji publicznej, które skarżący uważa za ostateczne orzeczenie naruszające jego wolności lub prawa konstytucyjne Trybunał Konstytucyjny ma możliwość zbadania w postępowaniu wstępnym, czy skarga konstytucyjna spełnia warunki formalne określone w art. 46-48 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W niniejszym przypadku zarówno w skardze konstytucyjnej, jak i w piśmie uzupełniającym braki skargi, pełnomocnik skarżącego nie wskazał, które z podanych w skardze rozstrzygnięć jest – zdaniem skarżącego – ostatecznym orzeczeniem o jego konstytucyjnych wolnościach lub prawach opartym na kwestionowanych przepisach kodeksu postępowania cywilnego. Wskazując dwa postanowienia sądów wydane w odrębnych postępowaniach pełnomocnik skarżącego postawił Trybunał Konstytucyjny przed alternatywą, której Trybunał nie może uwzględnić, ponieważ ze względu na treść art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest związany granicami skargi zakreślonymi przez skarżącego, do których należy również wskazanie indywidualnego rozstrzygnięcia sądu lub organu administracji publicznej w swojej sprawie. Równocześnie brak wyszczególnienia w skardze konstytucyjnej o sygn. Ts 130/00 jednego, konkretnego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych wolnościach lub prawach skarżącego uniemożliwił zbadanie przez Trybunał Konstytucyjny, czy skarga spełnia warunki formalne (m.in. wyczerpanie drogi prawnej, dochowanie terminu do złożenia skargi, jak i tego, czy podstawą ostatecznego orzeczenia był kwestionowany przepis ustawy lub innego aktu normatywnego). Tym samym trzeba stwierdzić, iż pełnomocnik skarżącego nie wykonał zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 2 października 2000 r. wydanego pod rygorem odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy należy uznać, że braki formalne skargi nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie, co skutkuje, ze względu na treść art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, postanowieniem o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu i pozostawieniem bez rozpoznania bezprzedmiotowego w tej sytuacji wniosku o przywrócenie terminu do jej wniesienia.