W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) jest niezgodny z zasadą demokratycznego państwa prawnego oraz zasadą równości w zakresie, w jakim wyklucza możliwość wniesienia skargi kasacyjnej od orzeczeń wydanych przed dniem 6 lutego 2005 r., w odniesieniu do których nie upłynął jeszcze termin do wniesienia kasacji. Zdaniem skarżącej przepis, który do złożenia kasacji nakazuje stosowanie przepisów dotychczasowych pozbawia ją ochrony praw nabytych i pogarsza jej sytuację prawną.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 22 sierpnia 2005 r. Sąd Apelacyjny odrzucił kasację skarżącej jako spóźnioną. Zażalenie skarżącej zostało oddalone postanowieniem Sądu Najwyższego z 15 grudnia 2005 r. Zdaniem Sądu Najwyższego z art. 3 przedmiotowej ustawy jednoznacznie wynika, że do kasacji składanych od orzeczeń wydanych przed wejściem w życie ustawy z 22 grudnia 2004 r. stosuje się przepisy dotychczasowe.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest oczywiście bezzasadna i nie może otrzymać dalszego biegu. Przede wszystkim oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia praw nabytych skarżącej, gdy zarzuca ona, że do jej sytuacji powinna stosować się nowa regulacja prawna. Zarzut ten jest wewnętrznie sprzeczny. Ponadto ukształtowanie sytuacji prawnej skarżącej należy rozpatrywać na gruncie art. 45 ust. 1 Konstytucji w zw. z art. 2 Konstytucji. Prawo do kasacji (skargi kasacyjnej) nie mieści się w zakresie konstytucyjnego prawa do sądu. Jeżeli jednak ustawodawca zdecyduje się na wprowadzenie tego środka prawnego musi zrobić to w sposób gwarantujący standardy postępowania sądowego w demokratycznym państwie prawnym (por. postanowienie z 10 sierpnia 2001 r., sygn. Ts 58/01, OTK ZU nr 6/2001, poz. 207). Należy uznać, że w zakresie podnoszonym przez skarżącą standardy te zostały zachowane. Skarżąca w chwili wydawania wyroku przez sąd drugiej instancji, jak i później, powinna wiedzieć, że środkiem jego zaskarżenia jest kasacja. Odpowiednia reguła intertemporalna została wyrażona w sposób jednoznaczny w zaskarżonym przepisie. Jednoznaczny sposób sformułowania art. 3 zaskarżonej ustawy nie pozostawia w tej kwestii wątpliwości. Skarżąca znała też warunki wnoszenia kasacji określone w przepisach kodeksu postępowania cywilnego. Trudno więc mówić o niemożności skorzystania przez skarżącą z przysługującego jej środka prawnego. Odstąpienie przez ustawodawcę od zasady bezpośredniego działania ustawy nowej miało właśnie na celu zachowanie pewności prawa.

Wobec powyższego należy uznać, że skarga konstytucyjna jest oczywiście bezzasadna, a skarżąca nie uprawdopodobniła naruszenia swych konstytucyjnych praw w rozumieniu art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Dlatego też należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.