W skardze konstytucyjnej Czesława G. z 30 sierpnia 1999 r. zarzucono, iż art. 537 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555) jest niezgodny z art. 175 ust. 1 oraz art. 177 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, niezgodność ta polega na braku w zakwestionowanym przepisie podstawy prawnej dla Sądu Najwyższego skierowania z urzędu do prokuratora sprawy, w przypadku oddalenia kasacji, z uwagi na stwierdzenie, iż skarżący złożył do sądu rejonowego prywatny akt oskarżenia o przestępstwo ścigane w rzeczywistości z oskarżenia publicznego.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 2 czerwca 1999 r. (sygn. akt III KKN 383/97) Sąd Najwyższy oddalił jako oczywiście bezzasadną kasację skarżącego od postanowienia Sądu Wojewódzkiego w Z. z 8 stycznia 1997 r. (sygn. akt II Kz 2/97) utrzymującego w mocy postanowienie Sądu Rejonowego w H. z 13 grudnia 1996 r. (sygn. akt II K 615/96).

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej skarżący czyni jej przedmiotem w istocie zaniechanie ustawodawcy we wprowadzeniu do porządku prawnego określonej normy prawnej, przewidującej możliwość skierowania przez Sąd Najwyższy z urzędu do prokuratora sprawy, w której doszło do oddalenia kasacji oskarżyciela prywatnego. Norma taka, zdaniem skarżącego, uchroniłaby go przed naruszeniem przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

Zgodnie wszakże z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie norma prawna zastosowana przez sąd lub inny organ władzy publicznej jako podstawa rozstrzygnięcia o konstytucyjnych wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego. Skarga nie służy natomiast w sytuacji zaniechania wydania norm prawnych, które skarżący uznaje za niezbędne dla ochrony przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

W tym stanie rzeczy należało uznać za niedopuszczalne merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej i odmówić nadania jej dalszego biegu.