W skardze konstytucyjnej Wojciecha R. zarzucono niezgodność art. 2 ust. 1 Dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 ze zm.) z art. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W dalszych punktach skargi wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 2 ust. 1 in fine dekretu z 6 września 1944 r. z art. 99 Konstytucji RP z 17 marca 1921 r. w zw. z art. 81 ust. 2 Ustawy Konstytucyjnej z 23 kwietnia 1935 r. oraz o zwrot kosztów na rzecz skarżącego. Zdaniem skarżącego, na podstawie zaskarżonego przepisu, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z 27 marca 2001 r., oddalającym skargę w przedmiocie działania przepisów o reformie rolnej ostatecznie rozstrzygnął o jego konstytucyjnych prawach. Skarga konstytucyjna została sporządzona przez syna skarżącego, będącego prokuratorem w Prokuraturze Rejonowej. Wywodzi on swoje umocowanie do sporządzenia skargi, powołując się na odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania cywilnego, które stwarzają możliwość sporządzenia kasacji prokuratorowi, który jest pełnomocnikiem osoby najbliższej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych.

Z treści tego przepisu wynika jednoznacznie, iż w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym od przymusu adwokackiego zwolnione są osoby wykonujące zawód sędziego, prokuratora, notariusza oraz osoby posiadające tytuł naukowy profesora lub doktora habilitowanego w zakresie nauk prawnych, ale wyłącznie w wypadku, gdy wnoszą skargę we własnej sprawie, czyniąc jej przedmiotem naruszenie przysługujących im konstytucyjnych praw lub wolności. Tym samym osoby te nie mogą sporządzić skargi konstytucyjnej jako pełnomocnicy skarżących.

Analiza treści art. 20 powołanej powyżej ustawy prowadzi do wniosku, iż w sprawach nieuregulowanych tą ustawą, zobowiązuje on do odpowiedniego stosowania w postępowaniu przed Trybunałem przepisów kodeksu postępowania cywilnego. Należy jednak przyjąć, iż z powodu jednoznacznego brzmienia art. 48 ust. 1, kwestia przymusu adwokackiego została uregulowana w sposób zupełny i nie pozostawiający wątpliwości co do stosowania tego przepisu w postępowaniu przed Trybunałem. Wobec powyższego nie ma powodu, aby posiłkować się w tym zakresie regulacjami przyjętymi w procedurze cywilnej, które określają odmienne zasady postępowania w tym zakresie.

Należy również zauważyć, iż treść powołanego w skardze art. 3932 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, który stanowi wyjątek wyłączający obowiązek sporządzenia kasacji przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym i jednocześnie wskazuje podmioty, które mogą być pełnomocnikiem strony w zakresie sporządzenia kasacji, nie jest tożsama z brzmieniem art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, określającym jako pełnomocników skarżącego wyłącznie osoby wykonujące zawód adwokata lub radcy prawnego.

Biorąc powyższe pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze.