W skardze konstytucyjnej z dnia 7 lipca 2003 r. zarzucono, że art. 2 ust. 1 lit. e dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13 ze zm.) jest niezgodny z art. 99 ustawy z 17 marca 1921 r. Konstytucja Rzeczypospolitej. Naruszenie to polega na dokonaniu wywłaszczenia znacznej grupy osób bez odszkodowania. Wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej skarżący wskazał m.in., że zaskarżony przepis jest sprzeczny z art. 21, 64 i 77 Konstytucji Rzeczypospolitej z 2 kwietnia 1997 r. z podanego wyżej powodu. Równocześnie w piśmie uzupełniającym braki skargi pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż jest adwokatem nie wykonującym zawodu i nie posiada siedziby w rozumieniu art. 4a ust. 2 prawa o adwokaturze.

Skarga została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym. Decyzją z 23 sierpnia 2000 r. Wojewoda Łódzki stwierdził, że majątek ziemski Sarnów stanowiący uprzednio własność Kazimierza Stegmana podlegał przejęciu na cele reformy rolnej w trybie art. 2 ust. 1 lit. e zaskarżonego dekretu. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z 5 marca 2001 r. Na powyższą decyzję skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została oddalona wyrokiem z 10 stycznia 2003 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną może sporządzić adwokat lub radca prawny. Sporządzenie skargi konstytucyjnej jest czynnością mieszczącą się w pojęciu wykonywania zawodu adwokata, w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058). Z kolei z art. 4a ust. 1 i 2 wskazanej ustawy wynika, iż adwokat może wykonywać zawód w formach określonych w tym przepisie, w siedzibie wyznaczonej mu przez okręgową radę adwokacką. Z powyższego wynika, iż do sporządzenia skargi konstytucyjnej nie wystarcza sama kwalifikacja wynikająca z wpisu na listę adwokatów. Skargę może sporządzić osoba będąca pełnomocnikiem strony jako adwokat, który wykonuje zawód w przewidzianej przez prawo formie w wyznaczonej siedzibie. Ponieważ niniejszą skargę konstytucyjną sporządził adwokat nie wykonujący zawodu, należy uznać, iż skarga ta została wniesiona z naruszeniem art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wobec powyższego należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Na marginesie należy wskazać, iż skarżący formułując zarzuty zdaje się nie zauważać, że zaskarżony przepis dekretu PKWN stanowił już przedmiot orzekania Trybunału Konstytucyjnego. W postanowieniu z 28 listopada 2001 r. wydanym w pełnym składzie Trybunał Konstytucyjny umorzył postępowanie w sprawie stwierdzenia zgodności z Konstytucją tego przepisu ze względu na niedopuszczalność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (OTK ZU nr 8/2001, poz. 266). W sentencji cytowanego postanowienia wskazano, iż art. 2 ust. 1 lit. e dekretu PKWN utracił moc obowiązującą.

Tak, więc nawet, gdyby niniejsza skarga konstytucyjna została sporządzona przez adwokata wykonującego zawód nie mogłaby otrzymać dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.