W skardze konstytucyjnej z 5 lipca 2004 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 3 ust. 1 w związku z art. 6 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428, ze zm.) oraz uchwały Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z 17 listopada 1998 r. z art. 2, art. 17 ust. 2, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 i art. 47 Konstytucji, a także art. 30 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428, ze zm.) oraz § 26 ust. 2 Regulaminu w sprawie zasad funkcjonowania Okręgowych Rad Adwokackich, uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką 3 października 1982 r. z art. 17 ust. 2 zdanie drugie, art. 31 ust. 2 i 3, art. 32 ust. 1 i 2, art. 42 ust. 1 i art. 65 ust. 1 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 2004 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych skargi konstytucyjnej, poprzez: doręczenie pięciu odpisów ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów art. 30 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 kwietnia 1997 r. o ujawnieniu pracy lub służby w organach bezpieczeństwa państwa lub współpracy z nimi w latach 1944-1990 osób pełniących funkcje publiczne (Dz. U. z 1999 r. Nr 42, poz. 428, ze zm.) oraz § 26 ust. 2 Regulaminu w sprawie zasad funkcjonowania Okręgowych Rad Adwokackich, uchwalonego przez Naczelną Radę Adwokacką 3 października 1982 r., a także doręczenie pięciu odpisów orzeczenia sądu wskazującego na wyczerpanie przez skarżącego przysługującej mu w sprawie, o której mowa wyżej, drogi prawnej oraz dokładne określenie daty doręczenia skarżącemu tego orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 14 września 2004 r. W wyznaczonym okresie pełnomocnik skarżącego nie zastosował się do wezwania. Wobec tego, że braki formalne skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte, 16 listopada zostało wydane postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W dniu 16 listopada 2004 r. pełnomocnik skarżącego „w wykonaniu zarządzenia z 8 marca 2004 r.” przedstawił wskazane w tym zarządzeniu dokumenty, nie wyjaśniając ani słowem przyczyny uchybienia terminowi, ani nie wnosząc o jego przywrócenie. W kolejnym piśmie, datowanym na 29 listopada 2004 r., pełnomocnik skarżącego wniósł „o nadanie sprawie dalszego biegu”, jako jedyny argument przywołując fakt przedstawienia żądanych dokumentów.

Pismem z 11 kwietnia 2005 r. poinformowano pełnomocnika skarżącego, iż w związku z prawomocnym zakończeniem postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej sygn. Ts 123/04, następuje zwrot nadesłanych załączników.

W dniu 4 maja 2005 r. nowo ustanowiony przez skarżącego pełnomocnik wystąpił do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia oraz wniósł zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 16 listopada 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Uzupełnił również braki formalne skargi konstytucyjnej, stwierdzone w zarządzeniu sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 2004 r.

Trybunał Konstytucyjny ustalił i zważył, co następuje:

Nie ulega wątpliwości, że skarżący działając za pośrednictwem pełnomocnika miał obowiązek usunąć braki formalne skargi konstytucyjnej w nieprzekraczalnym terminie 7 dni od daty doręczenia zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 2004 r. Odbiór zarządzenia potwierdzono 14 września 2004 r. Oczywiste jest zatem, że uzupełnienie braków formalnych skargi konstytucyjnej dopiero 16 listopada 2004 r. nastąpiło długo po upływie ustawowego terminu.

Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela stanowisko zajęte w postanowieniu z 16 listopada 2004 r., w którym to postanowieniu z powodu nieusunięcia braków formalnych w ustawowym terminie odmówiono nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Postanowienie to zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 22 listopada 2004 r. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 4 ustawy o TK na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przysługuje skarżącemu zażalenie, które powinno być wniesione w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. W tym terminie pełnomocnik skarżącego nie wniósł zażalenia.

Wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia oraz samo zażalenie zawarte zostały dopiero w piśmie datowanym na 4 maja 2005 r. i oznaczonym jako zażalenie.

Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zaniechanie lub nieterminowość działań pełnomocnika skarżącego nie stanowi podstawy dla przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zakres działania Trybunału Konstytucyjnego nie obejmuje badania i oceny stosunków, które powstają między skarżącym a jego zastępcą procesowym w wyniku udzielenia mu pełnomocnictwa

Skoro Trybunał Konstytucyjny oddalił wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia, to w konsekwencji, zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 5 ustawy o TK, postanowił o pozostawieniu zażalenia bez rozpoznania. Stanowisko to odpowiada utrwalonej praktyce orzeczniczej (por. postanowienia TK z: 26 marca 2002 r., Ts 110/01, OTK ZU nr 2/B/2002, poz. 140; 12 listopada 2002 r., Ts 151/01, OTK ZU nr 4/B/2002, poz. 261; 18 stycznia 2005 r., Ts 160/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 47; 11 stycznia 2005 r., Ts 161/04, OTK ZU nr 1/B/2005, poz. 49).

W postępowaniu zażaleniowym zakresem kognicji Trybunału Konstytucyjnego objęte są wyłącznie zarzuty odnoszące się do zasadności odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zarzuty zawarte w piśmie z 4 maja 2005 r. nie podważają zasadności postanowienia odmawiającego nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zatem także i z tego względu, zażalenie to nie może wywołać skutku w postaci uchylenia zaskarżonego postanowienia.

Wbrew twierdzeniu pełnomocnika skarżącego, okoliczność uzupełnienia braków formalnych skargi po przekroczeniu terminu o blisko dwa miesiące i – co istotne – po wydaniu postanowienia w rozpoznawanej sprawie, zwalnia Trybunał z obowiązku „analizy i oceny” doręczonych dokumentów oraz pism. Wstępne rozpoznanie skargi konstytucyjnej odbywa się w procedurze pisemnej. W postępowaniu tym udział fachowego pełnomocnika jest konieczny. Zadaniem pełnomocnika jest prawidłowe i terminowe dokonywanie czynności procesowych, przepisy nie przewidują korygowania popełnionych przez niego uchybień w drodze jego przesłuchania lub wezwania do złożenia wyjaśnień co do przyświecających mu intencji.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.