W skardze konstytucyjnej Teodora Jana Szweja zakwestionowano zgodność art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o zmianie
ustawy o Prokuraturze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia oraz ustawy o Sądzie
Najwyższym (Dz. U. z 1990 r. Nr 20, poz. 121 ze zm.) oraz art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach
urzędów państwowych (Dz. U. z 1982 r. Nr 31, poz. 214 ze zm.) z art. 2, art. 45 i art. 67 ust. 1 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego
na podstawie tych przepisów zostały wydane orzeczenia sądów powszechnych nieuwzględniające roszczenia o przyznanie odprawy
emerytalnej.
Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej,
w szczególności przez złożenie dokumentów wskazujących na to, iż w dniu składania skargi był on adwokatem, radcą prawnym,
sędzią, prokuratorem, notariuszem, bądź też profesorem lub doktorem habilitowanym nauk prawnych.
Niezależnie od zawartych w załączonym piśmie – stanowiącym wykonanie zarządzenia sędziego – wywodów skarżącego dotyczących
kwestii przymusu adwokackiego, przedstawiona Trybunałowi dokumentacja nie wskazywała na to, aby skarżący w dniu złożenia skargi
spełniał warunek przewidziany w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Postanowieniem z 12 grudnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu
na stwierdzony u skarżącego brak legitymacji procesowej do jej osobistego złożenia.
Na to postanowienie 22 grudnia 2000 r. zażalenie złożył sam skarżący, zarzucając mu obrazę art. 2 Konstytucji w związku z
art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i art. 3932 § 2 kodeksu postępowania cywilnego, polegającą na błędnym – zdaniem skarżącego – przekonaniu Trybunału Konstytucyjnego w
kwestii zastosowania wobec jego osoby tzw. przymusu adwokackiego.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W oparciu o załączone akta sprawy Trybunał Konstytucyjny ustalił, iż skarżący był zatrudniony w organach prokuratury od 15
września 1955 r. do 30 września 1990 r. Skarżący zakończył pracę zawodową na stanowisku prokuratora, tym samym spełnił wymóg,
o którym mowa w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym umożliwiający samodzielne sporządzenie skargi konstytucyjnej.
Mając powyższe na względzie Trybunał Konstytucyjny uwzględnił zażalenie.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.