W skardze konstytucyjnej złożonej 23 stycznia 2002 r. zarzucono, że art. 3937 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżących wprowadzenie w kodeksie postępowania cywilnego postępowania prejudycjalnego jako etapu postępowania kasacyjnego zamyka drogę do dochodzenia naruszonych wolności i prawa oraz jest sprzeczne z możliwością korzystania z konstytucyjnych gwarancji określonych w art. 77 ust. 2 Konstytucji.

Sąd Najwyższy postanowieniem z 4 października 2001 r. (sygn. akt I CKN 1128/99) odmówił przyjęcia kasacji skarżących od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 28 grudnia 1998 r. (sygn. akt I Aca 362/98). W uzasadnieniu Sąd Najwyższy wskazał, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione w art. 392 § 2 kpc.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej podstawą wystąpienia ze skargą konstytucyjną może być wyłącznie naruszenie podmiotowych praw lub wolności konstytucyjnych przysługujących skarżącemu. Odnosząc zarzuty skarżących do kwestii odmowy przyjęcia kasacji, należy stwierdzić, że prawo do rozpoznania kasacji przez Sąd Najwyższy nie ma charakteru prawa konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w tym zakresie pogląd wyrażony w wyroku z 10 lipca 2000 r. (SK 12/99, OTK ZU nr 5/2000, poz. 143), iż wyłączenie pewnych spraw spod kontroli kasacyjnej nie narusza prawa do sądu w kształcie, jaki mu nadała obowiązująca Konstytucja, zaś ustawodawca posiada określony zakres swobody kreowania środków zaskarżenia orzeczeń zapadłych w drugiej instancji. Podobnie w postanowieniu z 15 grudnia 1999 r. (sygn. Ts 111/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 23) Trybunał Konstytucyjny podkreślił, iż “art. 45 ust. 1 Konstytucji wśród elementów prawa do rzetelnego postępowania sądowego nie wymienia uprawnienia do wniesienia kasacji”. Wyrażony w skardze konstytucyjnej pogląd, w myśl którego użyte w art. 77 ust. 2 Konstytucji sformułowanie “droga sądowa” oznacza drogę sądową sensu largo, a zatem obejmuje postępowanie przed jakimkolwiek sądem wskazanym w art. 175 Konstytucji, w tym Sądem Najwyższym jest błędny. Konstytucja we wskazanym przepisie gwarantuje sądową ochronę naruszonych wolności lub praw, nie rozstrzyga jednak kwestii prawa do zaskarżania orzeczeń wydanych przez sąd. Kwestię tę rozstrzyga natomiast art. 78 Konstytucji RP, który wyraża prawo jednostki do zaskarżania orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji. Prawo to przysługuje zresztą tylko w granicach określonych w ustawie, która może nie tylko określić tryb zaskarżania, ale i wyłączyć możliwość wniesienia zaskarżenia. Treść cytowanego przepisu potwierdza, że prawo do kasacji nie ma charakteru konstytucyjnego i wynika wyłącznie z ustawy regulującej tryb postępowania sądowego.

Wobec powyższego należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.