W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 3 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98) jest niezgodny z art. 2, art. 32, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Zdaniem skarżących naruszenie konstytucyjnych praw wyrażonych we wskazanych przepisach polega na tym, że art. 3 zaskarżonej ustawy pozbawił ich możliwości wniesienia kasacji po wydaniu wyroku przez sąd II instancji.

Skarga konstytucyjna została w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 17 listopada 2004 r. Sąd Rejonowy w Białej Podlaskiej oddalił powództwo Spółdzielni Mieszkaniowej „Kolejarz” o zapłatę skierowane przeciwko skarżącym. Na skutek apelacji Spółdzielni Mieszkaniowej Sąd Okręgowy w Lublinie wyrokiem z 24 lutego 2005 r. zmienił zaskarżony wyrok, w ten sposób, że zasądził na jej rzecz od skarżących żądaną kwotę.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo na zasadach określonych w ustawie wnieść skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zarówno w świetle powyższego unormowania, jak i – precyzujących zasady korzystania ze skargi – przepisów ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, jednoznaczne jest, iż warunkiem dopuszczalności wniesienia tego środka prawnego jest wskazanie przez skarżącego aktu zastosowania kwestionowanych przepisów, który doprowadził do naruszenia jego praw podmiotowych znajdujących zakotwiczenie w Konstytucji. Choć więc przedmiotem kontroli wykonywanej przez Trybunał Konstytucyjny nie jest samo ostateczne orzeczenie, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, to jednak uprzednie zastosowanie unormowań stanowiących przedmiot wnoszonej skargi, skutkujące takim właśnie naruszeniem, jest warunkiem koniecznym dopuszczalności korzystania ze skargi konstytucyjnej. Innymi słowy zaskarżony przepis musi stanowić podstawę orzeczenia określającego sytuację prawną skarżącego. Należy podkreślić, że tryb kontroli skargowej nie ma charakteru abstrakcyjnego i w odróżnieniu od trybu wnioskowego nie można w nim domagać się kontroli konstytucyjności przepisów w oderwaniu od orzeczeń wydanych na ich podstawie.

W przedmiotowej sprawie skarżący wskazują, że ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji dotyczącym ich praw jest wyrok Sądu Okręgowego z 24 lutego 2005 r. Podstawą wydania tego orzeczenia nie był jednak zaskarżony przepis ustawy. W myśl tego przepisu: „Sprawy wszczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy toczą się od tego dnia według przepisów tej ustawy, z tym że do złożenia i rozpoznania kasacji od orzeczenia wydanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, a także do odmowy przyjęcia jej do rozpoznania, stosuje się przepisy dotychczasowe”. Wskazany wyrok w ogóle nie odnosił się jednak do kwestii dopuszczalności złożenia kasacji.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.