W skardze konstytucyjnej Piotra J., sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu i nadanej w urzędzie pocztowym w Ś. 5 października 1999 r., zakwestionowano zgodność art. 35 ust. 1 i art. 57 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) z art. 45 ust. 1, art. 77, 78 i 176 ust. 1 Konstytucji RP. Jako ostateczne orzeczenie sądowe, naruszające konstytucyjne prawa skarżącego, wskazano w skardze postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 3 marca 1999 r. (sygn. akt SA/Sz 966/98), doręczone skarżącemu 8 czerwca 1999 r. Postanowieniem tym odrzucona została skarga Piotra J. na uchwałę Rady Miasta Ś. z 28 stycznia 1998 r. w przedmiocie budżetu gminy.

Zarządzeniami sędziego Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi, w szczególności przez dokładne określenie daty zwrócenia się przez skarżącego z wnioskiem do sądu rejonowego o wyznaczenie pełnomocnika z urzędu w celu sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz daty powiadomienia skarżącego o wyznaczeniu takiego pełnomocnika, jak również wskazanie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez art. 35 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym.

Uzupełniając powyższe braki, pełnomocnik skarżącego wyjaśnił, iż skarżący zwrócił się z wnioskiem do sądu rejonowego o ustanowienie adwokata bądź radcy prawnego z urzędu 9 czerwca 1999 r. Natomiast pismo, w którym powiadomiony został o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu w osobie radcy prawnego Ryszarda J., skarżący otrzymał 6 sierpnia 1999 r. Nie uzupełniono natomiast braku dotyczącego wskazania sposobu naruszenia praw skarżącego przez art. 35 ust. 1 kwestionowanej ustawy.

Uwzględniając powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 14 marca 2000 r. odmówił nadania skardze dalszego biegu, uzasadniając to jej oczywistą bezzasadnością. W odniesieniu do podstawowego zarzutu niezgodności art. 57 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym z art. 78 i 176 ust. 1 konstytucji, skarżący nie uwzględnił treści – przesądzającego w tym kontekście – przepisu art. 236 ust. 2 konstytucji. Mimo wezwania do uzupełnienia braku, pełnomocnik skarżącego nie sprecyzował natomiast zarzutu niekonstytucyjności art. 35 ust. 1 kwestionowanej ustawy.

Zażalenie na powyższe rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącego. Nie przedstawiając żadnych nowych argumentów, podniósł w nim, iż skarżący nie zgadza się ze stanowiskiem Trybunału odnośnie kwestionowanych przepisów i podtrzymuje swoje zarzuty zaprezentowane w pismach procesowych.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w pełni uzasadnienie stanowiska zaprezentowanego w zaskarżonym postanowieniu. Brak w zażaleniu pełnomocnika skarżącego jakichkolwiek nowych argumentów merytorycznych uzasadnia w pełni zaniechanie szczegółowego powtarzania argumentów przedstawionych w zaskarżonym postanowieniu.

Uzupełniając uzasadnienie stanowiska wyrażonego w postanowieniu 14 marca 2000 r. stwierdzić należy, iż niniejsza skarga zmierza w swojej istocie do wykazania zaniechania prawodawcy, który nie ustanowił w kwestionowanej ustawie przepisów statuujących dwuinstancyjność postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego wielokrotnie podkreślano już, że tak sformułowany zarzut niekonstytucyjności nie może być przedmiotem badania przez Trybunał Konstytucyjny. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych, w celu wyeliminowania przepisów niezgodnych z konstytucją (por.: postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 27 stycznia 1998 r., sygn. Ts 1/98, OTK ZU Nr 2/1998, poz. 22; 30 czerwca 1998 r., sygn. Ts 83/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 85).

Trybunał Konstytucyjny w pełni podziela w tym zakresie pogląd wyrażony w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 31 maja 1999 r. (sygn. Ts 33/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 137), zgodnie z którym wyeliminowanie z obowiązującego porządku prawnego normy art. 57 ust. 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym w żadnym wypadku nie wywoła skutku w postaci wprowadzenia dwuinstancyjnego sądownictwa administracyjnego. Stosowne działanie legislacyjne w tej mierze podjąć musi ustawodawca, mający w tym mierze konstytucyjnie (art. 236 ust. 2) zakreślony termin.

W tym stanie rzeczy, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2000 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia.