W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 czerwca 2006 r., skarżący zarzuca art. 67 § 4 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r. – Prawo upadłościowe (Dz. U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze zm.) niezgodność z art. 45 ust. 1 Konstytucji poprzez brak regulacji przewidującej wyłączenie z mocy prawa sędziego – komisarza od orzekania w sprawie wynagrodzenia syndyka. Skarga konstytucyjna została sformułowana w oparciu o następujący stan faktyczny. Skarżący był syndykiem w postępowaniu upadłościowym Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w Zamościu. W dniu 5 stycznia 2006 r. postanowieniem Sądu Rejonowego w Zamościu (sygn. akt. U 15/95) został oddalony wniosek skarżącego o wyłączenie od orzekania w sprawie jego wynagrodzenia jako syndyka masy upadłości Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Przemysłu Mięsnego w Zamościu sędziego Magdaleny Śmiałko, pełniącej funkcję sędziego – komisarza w tym postępowaniu. Od postanowienia Sądu Rejonowego skarżący wniósł zażalenie. Sąd Okręgowy w Lublinie postanowieniem z 24 marca 2006 r. (sygn. akt IX Gz 51/06) zmienił postanowienie Sądu Rejonowego w Zamościu w ten sposób, że wyłączył sędziego – komisarza Magdalenę Śmiałko od orzekania w sprawie wynagrodzenia skarżącego, jako syndyka masy upadłości.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, ma prawo, na zasadach określonych w ustawie, wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o jego wolnościach lub prawach albo o jego obowiązkach określonych w Konstytucji. Zgodnie z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, nałożony został na skarżącego wymóg wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa i w jaki sposób zostały naruszone przez zakwestionowane unormowanie. Skarżący powołuje się w przedstawionej Trybunałowi Konstytucyjnemu skardze konstytucyjnej na naruszenie gwarantowanego przez art. 45 ust. 1 Konstytucji prawa do rozpatrzenia sprawy przez bezstronny sąd. Wynika to, jego zdaniem, z tzw. pominięcia ustawodawczego polegającego na braku regulacji przewidującej wyłączenie sędziego – komisarza od orzekania w sprawie wynagrodzenia syndyka na podstawie własnego przedstawienia. Skarżący podnosi tym samym, iż przepis przewidujący expressis verbis wyłączenie sędziego – komisarza od orzekania jedynie wówczas, gdy sąd rozstrzyga zażalenie na postanowienie sędziego – komisarza narusza jego prawo do bezstronnego sądu w ten sposób, że sędzia – komisarz, który złożył przedstawienie dotyczące wysokości wynagrodzenia syndyka, obejmujące m.in. ocenę jego pracy, mógł orzekać co do zasadności tej oceny i proponowanej przez siebie wysokości wynagrodzenia skarżącego. Tak sformułowany zarzut naruszenia prawa do bezstronnego sądu jawi się w świetle przedstawionych Trybunałowi Konstytucyjnemu okoliczności faktycznych sprawy jako oczywiście bezzasadny. Skoro skarżący upatruje naruszenia prawa do bezstronnego sądu w okoliczności, że sędzia – komisarz zasiada w składzie orzekającym o wysokości wynagrodzenia syndyka na podstawie przedstawienia tegoż sędziego – komisarza, to w sprawie będącej podstawą niniejszej skargi do takiego naruszenia jednoznacznie nie doszło. Wprawdzie orzekający w pierwszej instancji Sąd Rejonowy w Zamościu oddalił wniosek skarżącego o wyłączenie sędziego – komisarza od orzekania w sprawie, to jednak zażalenie skarżącego zostało uwzględnione przez Sąd Okręgowy w Lublinie. Tym samym sędzia – komisarz została ostatecznie wyłączona od orzekania w sprawie wynagrodzenia skarżącego jako syndyka masy upadłości. Bez znaczenia dla niniejszej sprawy pozostaje okoliczność, że Sąd Okręgowy oparł swoje orzeczenie na art. 49 Kodeksu postępowania cywilnego, przewidującym wyłączenie sędziego na wniosek strony, a nie na kwestionowanym w skardze konstytucyjnej art. 67 § 4 prawa upadłościowego. W konsekwencji bowiem, orzeczenie Sądu Okręgowego gwarantuje skarżącemu rozstrzygnięcie sprawy o wynagrodzenie przez bezstronny sąd w rozumieniu przedstawionym w skardze konstytucyjnej, tj. bez udziału sędziego – komisarza.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.