W skardze konstytucyjnej Piotra J., sporządzonej przez pełnomocnika z urzędu zakwestionowano zgodność art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 1997 r. Nr 25, poz. 128 ze zm.) z art. 65 ust. 1 i ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący zwrócił się do Powiatowego Urzędu Pracy w Świnoujściu o uznanie go za osobę bezrobotną. Decyzją z 25 sierpnia 1999 r. Kierownik Urzędu odmówił powyższemu żądaniu, uzasadniając to pobieraniem przez skarżącego renty inwalidzkiej, co w świetle art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) wykluczało dopuszczalność uznania skarżącego za osobę bezrobotną. Decyzję tę utrzymał w mocy Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy (decyzja z 4 października 1999 r.), zaś skarga skarżącego na powyższą decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 czerwca 2000 r. (sygn. akt SA/Sz 1848/99). Zdaniem pełnomocnika skarżącego, kwestionowany przepis ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu pozbawia rencistów wolności wyboru i wykonywania pracy zawodowej oraz wyłącza wobec tej grupy podmiotów ochronę Państwa, wynikającą z art. 65 ust. 5 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

W złożonym zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 13 lutego 2001 r. skarżący nie przedstawił żadnych nowych argumentów, które mogłyby przemawiać na rzecz nadania dalszego biegu jego skardze. W związku z tym Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje argumentację zawartą w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 13 lutego 2001 r. odmawiającym skarżącemu nadanie dalszego biegu złożonej przez niego skardze. Skarżący nie zdołał dowieść, że art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu narusza art. 65 ust. 1 i ust. 5 Konstytucji.

Nadto Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę na okoliczność, iż przywołany przez skarżącego wzorzec konstytucyjny (art. 65 ust. 1 i ust. 5) jest nieodpowiedni, bowiem, przepisy te nie mają zastosowania do sytuacji, w której znalazł się skarżący. Nie ulega bowiem wątpliwości, że skarżący jest rencistą. Oznacza to, że z punktu widzenia postanowień art. 2 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy nie może być równocześnie zaliczony do grona bezrobotnych. Z treści art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) wynika (a contrario), że osoba, która nabyła prawo do emerytury lub renty nie może być uznana za bezrobotną, chyba by przyjąć rozumowanie skarżącego, że bezrobotnym w rozumieniu art. 65 Konstytucji jest każdy, kto nie świadczy pracy niezależnie od przyczyn z jakich to się dzieje. Jeżeli by przyjąć taki punkt widzenia należałoby uznać za bezrobotnego także emeryta lub kobietę będącą na urlopie macierzyńskim. Przyjęcie takiego punktu widzenia jaki sugeruje skarżący oznaczałoby uznanie, iż art. 65 ust. 1 i ust. 5 Konstytucji może być interpretowany w zupełnym oderwaniu od innych postanowień Konstytucji (np. art. 67, który odnosi się do sytuacji skarżącego), a także od potocznego sensu słowa bezrobotny używanego w polskim porządku prawnym. Skarżący próbuje nadać szczególną treść pojęciu bezrobotny (bezrobocie) po to, aby móc powiedzieć, że art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. c) cyt. ustawy jest sprzeczny z art. 65 ust. 1 i ust. 5 Konstytucji. To prawda, że Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie mówił, iż pojęcia konstytucyjne mogą mieć treść autonomiczną, ale przecież nie dowolnie im nadawaną przez skarżących na własny użytek.

Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.