W skardze konstytucyjnej Urszuli R. z 16 października 2000 r. wniesiono o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w N. z 2 lutego 2000 r. (sygn. akt C 287/99) oraz wyroku Sądu Okręgowego w T. z 27 lipca 2000 r. (sygn. I Ca 254/2000) wobec naruszenia przepisów ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, w szczególności art. 342 i 344 § 1 i 2 a więc konstytucyjnego prawa do nienaruszalności posiadania.

Zdaniem skarżącej, zarówno wyrok I, jak i wyrok II instancji zostały wydane z naruszeniem prawa do sprawiedliwego i bezstronnego rozpatrzenia sprawy przez sądy. Skarżąca powołuje się na sprzeczność tych wyroków z art. 45 pkt 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 13 listopada 2000 r. wezwano skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi przez wskazanie przepisów konstytucji oraz wywodzonych z nich praw lub wolności, które zostały zdaniem skarżącej naruszone w niniejszej skardze oraz określenie sposobu naruszenia tych praw lub wolności przez zakwestionowane przepisy.

W piśmie uzupełniającym z 24 listopada 2000 r. ponownie wskazano na naruszenie art. 45 pkt 1 Konstytucji RP wobec niesprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sądy ze znacznym opóźnieniem. Według skarżącej naruszenie to polegało na tym, że sądy nie wyznaczyły jej wg art. 70 § 1 kpc odpowiedniego terminu do uzupełnienia braku zdolności sądowej i procesowej po stronie pozwanego, nie przeprowadziły dowodu z przesłuchania świadka oraz przeprowadziły postępowanie ze znacznym opóźnieniem. Okoliczności te świadczą o niesprawiedliwym rozpoznaniu sprawy przez sądy.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącym prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105, 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193, 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198, 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24, 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu, ani też sprawowanie kontroli co do sposobu wykładni obowiązujących przepisów, ich stosowania lub niestosowania przez sądy orzekające w indywidualnych sprawach (por. postanowienia z: 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143, 21 czerwca 2000 r., sygn. Ts 33/00).

Badana skarga nie spełnia warunków pozwalających na nadanie jej dalszego biegu. Ani sama skarga, ani pismo ją uzupełniające nie formułują zarzutu niekonstytucyjności przepisów, na podstawie których zapadło ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącej.

Skarżąca wnosi o uchylenie wyroku Sądu Rejonowego w N. z 2 lutego 2000 r. (sygn. C 287/99) oraz wyroku Sądu Okręgowego w T. z 27 lipca 2000 r. (sygn. I Ca 254/00), które jej zdaniem naruszają przepisy ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny. Takie sformułowanie skargi wskazuje jednoznacznie, iż skarżąca wysuwa zarzuty nie przeciwko treści przepisu, stanowiącego podstawę wydania ostatecznego rozstrzygnięcia, lecz przeciwko sposobowi jego zastosowania przez wyrokujące sądy.

Z tych względów należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.