Skarżący, pomimo wezwania do uzupełnienia braków nie wskazał w jaki sposób zaskarżone przepisy naruszyły jego konstytucyjne
prawa lub wolności. W skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego podnosi, iż do naruszenia prawa do sądu doszło na skutek
dokonania przez sądy obu instancji zawężającej wykładni art. 1 i 2 kpc. Zarzut dokonania zawężającej wykładni przepisu, skutkiem
czego miałoby dojść do naruszenia praw skarżącego nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej. Naruszenie byłoby w takim
przypadku efektem działania organów stosujących prawo, a nie ustawodawcy, wynikałoby nie z treści przepisu, lecz z błędnego
sposobu jej ustalenia. W piśmie procesowym z 8 listopada 1998 r. skarżący formułuje jedynie w sposób ogólny zarzut niezgodności
art. 1 i art. 2 kpc z konstytucją i stwierdza, że konsekwencją zastosowania tych przepisów przez sąd I i II instancji było
pozbawienie go prawa do sądu. Na koniec skarżący zauważa, że wyliczenie zawarte w art. 1 i art. 2 kpc nie wynika z art. 31
ust. 3 konstytucji. Należy stwierdzić, że wskazane przepisy k.p.c. nie wyrażają wprost ograniczeń prawa do sądu, dlatego też
ich ocena z punktu widzenia art. 31 ust. 3 konstytucji nie jest prawnie relewantna. Skarżący nie wykazał, iż niemożność dochodzenia
przed sądem powszechnym roszczeń, o których mowa w skardze konstytucyjnej jest wynikiem brzmienia art. 1 i art. 2 kpc. W związku
z tym, że roszczenia związane z wypłaceniem stypendium nie mają charakteru sprawy cywilnej w rozumieniu art. 1 kpc, sposób
i zakres ich dochodzenia należy rozpatrywać w oparciu o przepisy ustawy z dnia 12 października 1990 r. o szkolnictwie wyższym
(Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) i rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 22 stycznia 1991 r. w sprawie warunków, form, trybu
przyznawania i wypłacania oraz wysokości świadczeń pomocy materialnej dla studentów dziennych (Dz.U. Nr 9, poz. 32). Względem
tych aktów normatywnych powinny być też skierowane zarzuty naruszenia konstytucyjnego prawa skarżącego do sądu. Ponieważ Trybunał
Konstytucyjny jest związany granicai skargi, nie może w niniejszym postępowaniu oceniać konstytucyjności powyższych aktów
normatywnych.
Sformułowane przez skarżącego zarzuty naruszenia art. 2, art. 177 i art. 183 ust. 1 Konstytucji RP nie mogą być przedmiotem
skargi konstytucyjnej. Dla dopuszczalności skargi konstytucyjnej nie wystarczy wskazanie, iż doszło do naruszenia przepisu
konstytucji, trzeba też wskazać, że chodzi o przepis wyrażający konstytucyjne prawo podmiotowe skarżącego.
Reasumując należy stwierdzić, że w skardze konstytucyjnej nie wskazano sposobu naruszenia praw skarżącego przez przepisy będące
przedmiotem zaskarżenia, tym samym nie spełniono wymogu z art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym,
co stanowi podstawę odmowy nadania skardze dalszego biegu.