W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 1302 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) jest niezgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 32 ust. 1 oraz art. 78 w zw. art. 176 ust. 1 i art. 31 ust. 3 Konstytucji. Zdaniem skarżącej zaskarżony przepis przez pozbawienie strony możliwości sanacji czynności procesowej dokonanej przez jej pełnomocnika narusza prawo do sądu, przez ukształtowanie wymogów wnoszenia środków odwoławczych utrudniające w stopniu nieuzasadnionym ich wnoszenie narusza prawo do zaskarżania orzeczeń, przez nieuzasadnione zróżnicowanie stron postępowania narusza prawo do równego traktowania, a przez przerzucenie na obywateli powinności władzy publicznej narusza klauzulę państwa prawnego. Wprowadzone ograniczenia wskazanych wyżej praw mają charakter nieproporcjonalny. Zaskarżony przepis narusza też, zdaniem skarżącej, art. 6 ust. 1 w zw. z art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 10 maja 2007 r. (sygn. akt I C 1602/06) Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia nakazał skarżącej opróżnienie i opuszczenie zajmowanego przez nią lokalu mieszkalnego. Apelacja od tego wyroku wniesiona przez pełnomocnika skarżącej została odrzucona postanowieniem Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z 29 czerwca 2007 r. (sygn. akt I C 1602/06). Podstawą odrzucenia apelacji było nieuiszczenie opłaty podstawowej. Zażalenie skarżącej na postanowienie Sądu Rejonowego zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Warszawie z 27 listopada 2007 r. (sygn. akt V Cz 3184/07).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w niniejszej sprawie jest zbędność orzekania, o której mowa w art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Ze zbędnością orzekania mamy do czynienia w sytuacji, gdy Trybunał Konstytucyjny we wcześniejszym orzeczeniu dokonał oceny zarzutów skargi konstytucyjnej i stwierdził zgodność przepisów zaskarżonego aktu normatywnego ze wskazanymi wzorcami kontroli.

Zaskarżony przepis był już przedmiotem kontroli w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Trybunał w wyroku z 17 listopada 2008 r. (SK 33/07, OTK ZU nr 9/A/2008, poz. 154) stwierdził, że art. 1302 § 3 k.p.c. jest zgodny z art. 2, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 Konstytucji. We wskazanym wyroku Trybunał Konstytucyjny, odwołując się do poglądów wyrażonych we wcześniejszych orzeczeniach, wskazał m.in.: „Nie można natomiast mówić o nadmiernym rygoryzmie, jeżeli strona postępowania zastąpiona jest w postępowaniu przed sądem powszechnym przez adwokata, radcę prawnego czy rzecznika patentowego. Z samej bowiem istoty zastępstwa procesowego wypełnianego przez profesjonalnego pełnomocnika wynika uprawnione założenie, że pełnomocnik ten będzie działał fachowo, zgodnie ze swoją najlepszą wiedzą oraz należytą starannością. Dopuszczalność stosowania surowszego rygoru w odniesieniu do pism procesowych, obarczonych brakami formalnymi, wnoszonych przez pełnomocników procesowych będących profesjonalistami została potwierdzona w orzecznictwie Trybunału (por. wyroki TK z: 12 września 2006 r., SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103; 20 grudnia 2007 r., P 39/06); (…) rygoryzm przewidziany dla pism procesowych wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika, ustanowiony w art. 1302 § 3 k.p.c., nie może być uznany za nadmierny”. Z powyższego wynika, że ponowna ocena rygoryzmu art. 1302 § 3 k.p.c. jest zbędna. Z ustaleń poczynionych w sprawie o sygnaturze SK 33/07 wynika, że normatywna treść zaskarżonego przepisu nie budzi wątpliwości w procesie stosowania go przez sądy.

Żądanie dokonania kontroli zgodności zaskarżonego przepisu z umową międzynarodową nie może stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Z art. 79 ust. 1 Konstytucji jednoznacznie wynika, że wzorcem kontroli wszczętej na skutek złożenia skargi konstytucyjnej może być wyłącznie przepis Konstytucji.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.