W skardze konstytucyjnej Tadeusza Skorka, która wpłynęła do Trybunału Konstytucyjnego 4 sierpnia 2004 r., wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 214 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r. Nr 46, poz. 543 ze zm.) z art. 2 Konstytucji. W oparciu o zaskarżony przepis Starosta Powiatu Warszawskiego decyzją z 20 sierpnia 2001 r. (sygn. akt 356/ZP/2001) odmówił zwrotu nieruchomości. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę Mazowieckiego, którego decyzja z 30 października 2001 r. (sygn. akt GGN/772od/100/01/RC) stała się przedmiotem badania Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zdaniem pełnomocnika skarżącego wydane w sprawie orzeczenia miały charakter formalny i oparte były na analizie przesłanki związanej z kwestionowanym w skardze przepisem, określającym termin do wniesienia wniosku o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste.

Ponadto pełnomocnik skarżącego wskazał, iż wszelkie dokumenty dotyczące niniejszej sprawy znajdują się w posiadaniu skarżącego, który okazał je pełnomocnikowi, ale odmówił ich udostępnienia.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 2004 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi, m.in. przez doręczenie 5 kopii orzeczeń dokumentujących wyczerpanie przez skarżącego drogi prawnej w przedstawionej Trybunałowi Konstytucyjnemu sprawie, wskazanie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu, które skarżący uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, podanie daty doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych wskutek ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu oraz dokładne określenie ich sposobu naruszenia, doręczenie kopii postanowienia sądu ustanawiającego pełnomocnictwo do sporządzenia skargi konstytucyjnej oraz kopii decyzji Okręgowej Rady Adwokackiej wyznaczającej adwokata do sporządzenia skargi konstytucyjnej.

W piśmie procesowym z 17 września 2004 r. (data nadania w urzędzie pocztowym) pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż skarżący stanowczo odmówił udostępnienia akt sprawy pełnomocnikowi, który z uwagi na brak kontaktu ze skarżącym nie ma również realnej możliwości fizycznego pozyskania tych akt. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, wezwanie sędziego Trybunału Konstytucyjnego w tym zakresie powinno zostać skierowane bezpośrednio do skarżącego, który ma możliwość wskazania daty doręczenia mu ostatecznego orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. Odnosząc się do wymogu wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych ostatecznym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonego przepisu, pełnomocnik skarżącego wskazał zasadę sprawiedliwości społecznej, która została naruszona poprzez dyskryminację osób, niemogących złożyć wniosku o oddanie nieruchomości w użytkowanie wieczyste w terminie określonym przez kwestionowaną regulację.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 36 ust. 3 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) nieusunięcie w określonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej skutkuje wydaniem postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze. W związku z treścią tego przepisu zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 września 2004 r. wzywające do usunięcia w terminie 7 dni od daty jego doręczenia braków formalnych skargi konstytucyjnej zostało wydane pod rygorem odmowy nadania dalszego biegu skardze.

Niewykonanie zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego, wzywającego do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, uniemożliwia Trybunałowi Konstytucyjnemu zbadanie, czy skarga ta spełnia warunki przewidziane w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w art. 46 i art. 47 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. W piśmie procesowym mającym uzupełnić braki formalne wniesionej skargi konstytucyjnej nie wskazano daty, doręczenia skarżącemu ostatecznego orzeczenia oraz nie zostały dołączone kopie orzeczeń zapadłych w sprawie.

Brak dołączenia do skargi ostatecznego orzeczenia oraz brak wskazania daty doręczenia tego rozstrzygnięcia skarżącemu uniemożliwia również stwierdzenie, czy skarga konstytucyjna została wniesiona w terminie, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, co stanowi brak formalny wyrażony w art. 47 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i podlegający rygorowi przewidzianemu w art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 tejże ustawy.

Należy również zauważyć, iż przesłanką odmowy nadania dalszego biegu skardze jest niewykonanie zarządzenia sędziego w kwestii wskazania konstytucyjnych wolności lub praw naruszonych ostatecznym orzeczeniem wydanym na podstawie zaskarżonego przepisu. W przedmiotowej sprawie, pomimo wyraźnego wezwania do uzupełnienia powyższego braku, pełnomocnik skarżącego wskazał na art. 2 Konstytucji i wyrażoną w nim zasadę sprawiedliwości społecznej. Trybunał Konstytucyjny nie wyklucza możliwości przyjęcia art. 2 Konstytucji i dekodowanej z jego treści zasady sprawiedliwości społecznej za samodzielny konstytucyjny wzorzec kontroli przepisów kwestionowanych w drodze skargi konstytucyjnej. Może to jednak nastąpić w sytuacji, gdy podnosi się zarzut naruszenia praw bądź wolności niewysłowionych w treści innych przepisów konstytucyjnych (por. np. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 23 listopada 1998 r., sygn. SK 7/98, OTK ZU nr 7/1998, poz. 114). Z argumentacji skargi nie wynika, iż w ramach powołanej zasady zostały naruszone przysługujące skarżącemu konstytucyjne wolności lub prawa, przybierające normatywną postać publicznych praw podmiotowych.

W związku z nieusunięciem braków formalnych skargi konstytucyjnej, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.