W skardze konstytucyjnej Wiesława M. zarzucono niezgodność 42 ust. 1a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 stycznia 1990 r. w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz.U. z 1993 r. Nr 68., poz. 330 ze zm.) w brzmieniu nadanym przez 1 pkt 12 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 lutego 1997 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie wysokości i podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne, zgłaszania do ubezpieczenia społecznego oraz rozliczania składek i świadczeń z ubezpieczenia społecznego (Dz.U. Nr 20, poz. 107) oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o waloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z Konstytucją Rzeczpospolitej Polskiej, a także niezgodność art. 7 pkt 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o waloryzacji emerytur i rent, zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450), z art. 32 i 67 pkt 1 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej.

Zarządzeniem Sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 grudnia 1997 r., skarżący wezwany został do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez dokładne określenie naruszonych wolności lub praw skarżącego gwarantowanych w konstytucji oraz określenie sposobu tego naruszenia, a także poprzez dołączenie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji z podaniem daty doręczenia.

Bezsporne jest, że skarżący nie uzupełnił wymienionych powyżej braków formalnych złożonej skargi konstytucyjnej w wyznaczonym terminie. W piśmie procesowym z dnia 20 grudnia 1997 r. wystąpił natomiast z wnioskiem o “zabezpieczenie powództwa” poprzez zalecenie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych zaniechania pobierania składek na ubezpieczenie społeczne do czasu rozstrzygnięcia złożonej skargi konstytucyjnej.

W związku z tym, iż braki formalne skargi konstytucyjnej nie zostały uzupełnione, Trybunał Konstytucyjny postanowił odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, informując skarżącego o możliwości wniesienia zażalenia na to postanowienie, które jak wynika z dowodu doręczenia Wiesław M. otrzymał 13 lutego 1998 r. Zażalenie wniósł w terminie, dołączając do niego kserokopię decyzji ZUS Oddział w Ł. z 26 stycznia 1998 r. Skarżący w dalszym ciągu nie uzupełnił braków formalnych wniesionej skargi, tzn. nie wskazał, jakie jego konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone, nie określił sposobu naruszenia przysługujących mu konstytucyjnych praw lub wolności oraz nie doręczył ani prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji, ani innego ostatecznego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Ponadto skarżący rozszerzył żądanie skargi na zbadanie konstytucyjności ustawy z dn. 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin, w zakresie w jakim stanowi ona, że emerytura nie może przekroczyć 100% jej wymiaru. Wniesione zażalenie w żaden sposób nie odnosi się do zaskarżonego postanowienia i nie zawiera żadnych merytorycznych zarzutów.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrując wniesione zażalenie zważył co następuje:

Art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym stanowi, że Trybunał wydaje postanowienie o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu, jeśli braki formalne skargi konstytucyjnej nie zostaną usunięte w określonym terminie, który jak wynika z ust. 2 tego artykułu, jest terminem siedmiodniowym, liczonym od daty doręczenia tego postanowienia skarżącemu. Należy więc uznać późniejsze próby uzupełniania braków formalnych skargi, czynione w momencie składania zażalenia za niedopuszczalne, bowiem przewidziany na to termin już upłynął. Podobnie bezprzedmiotowa staje się próba rozszerzenia żądania skargi, skoro tej, jako nie uzupełnionej w terminie, odmówiono nadania dalszego biegu. Wniesione zażalenie nie formułuje ponadto żadnych zarzutów odnoszących się do zaskarżonego postanowienia odmawiającego nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy zażalenie skarżącego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 4 lutego 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie mogło zostać uwzględnione.

Skarżący - adwokat - wezwany został zarządzeniem Sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 grudnia 1997 r. do uzupełnienia braków skargi m.in. poprzez dołączenie wyroku, decyzji lub innego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o jego konstytucyjnych prawach i wolnościach lub obowiązkach - z podaniem daty doręczenia.

Skarżący nie uzupełnił wymienionych wyżej braków formalnych skargi, natomiast nadesłał datowane na 20 grudnia 1997 r. “pismo procesowe z wnioskiem o zabezpieczenia powództwa”. W piśmie tym wnosi o “zabezpieczenie skargi”, poprzez “zalecenie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych zaniechania pobierania składek na ubezpieczenia społeczne” do czasu rozstrzygnięcia tej skargi przed Trybunałem.

Trybunał zważył co następuje:

Przedmiotem skargi konstytucyjnej, przesądzającym o jej istocie, jest wydanie ostatecznego orzeczenia o wolnościach lub prawach, albo obowiązkach skarżącego w sposób naruszający - zdaniem tegoż skarżącego - te konstytucyjne wolności, prawa albo obowiązki (art. 79 ust. 1 konstytucji).

Stąd też, adekwatnie do istoty skargi konstytucyjnej, w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym (powołanej wyżej) przewidziano możność wydania przez Trybunał postanowienia o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia w sprawie, której skarga dotyczy (art. 50 ust. 1 ustawy wyżej powołanej).

W tej sprawie jednak nie wskazano takiego orzeczenia, zaś z pisma zawierającego wniosek wynika, iż skarżącemu nie chodzi o ochronę przed skutkami wydanego orzeczenia ostatecznego, lecz o zabezpieczenie jego skargi - w drodze wydania przez Trybunał zarządzenia tymczasowego - w sprawie w której działanie ustawy i innych aktów normatywnych następować może ex lege - bez konieczności wydawania decyzji, wyroku lub innego rozstrzygnięcia.

Stąd żądanie “zalecenia niepobierania składek przez ZUS jako formy zabezpieczenia skargi” uznać należy zarówno za bezzasadne, jak i niedopuszczalne.