W skardze konstytucyjnej Michała S. zarzucono, iż zastosowanie art. 217 pkt 1 ustawy z dnia 19 kwietnia 1969 r. – Kodeks postępowania
karnego (Dz.U. Nr 13, poz. 96 ze zm.) przez Sąd Rejonowy w M. w toczącym się przeciw skarżącemu postępowaniu karnym narusza
wolność osobistą skarżącego, co pozostaje w sprzeczności z art. 41 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 15 października 1998 r. wezwano skarżącego do usunięcia w terminie 7 dni
od daty doręczenia tego zarządzenia braków formalnych złożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie przepisu
ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją RP – z uwagi na to, iż w skardze konstytucyjnej
uczyniono jej przedmiotem wyłącznie “zastosowanie art. 217 pkt 1 kpk” – oraz dokładne określenie, na czym polega niezgodność
zakwestionowanego przepisu z konstytucją. Ponadto wezwano skarżącego do przedłożenia pełnomocnictwa do sporządzenia skargi
konstytucyjnej oraz podpisanego przez pełnomocnika oryginału skargi, a także do doręczenia odpisu postanowienia Sądu Rejonowego
w M. o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wobec skarżącego wraz z podaniem daty doręczenia skarżącemu tego postanowienia.
Zarządzenie to 23 października 1998 r. zostało doręczone radcy prawnemu, którego podpis wraz ze stemplem był umieszczony na
nadesłanej do Trybunału Konstytucyjnej kserokopii niniejszej skargi konstytucyjnej. Mimo skutecznego doręczenia zarządzenia
sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 15 października 1998 r., do Trybunału nie wpłynęło żadne pismo w niniejszej sprawie i
tym samym braki skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 139/98 nie zostały uzupełnione w wyznaczonym terminie.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) postanowił jak w sentencji.