W skardze konstytucyjnej z 1 października 1998 r. Przedsiębiorstwa Produkcji Handlu i Usług "U" Spółka z o.o. z siedzibą w
R. zarzucono, iż wyrok Sądu Najwyższego z 12 maja 1998 r. narusza art. 7, art. 67 oraz art. 68 Konstytucji RP.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1998 r. skarżąca spółka została wezwana do uzupełnienia
braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie ustawy lub innego aktu normatywnego,
który czyni przedmiotem skargi.
W związku z tym, iż w wyznaczonym terminie brak ten nie został uzupełniony, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 24 listopada
1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Na postanowienie to zażalenie wnieśli pełnomocnicy skarżącej spółki. Zażalenie to nie mogło zostać jednak uwzględnione. Podobnie
jak w piśmie z 3 listopada 1998 r., tak i w zażaleniu pełnomocnicy skarżącej zdają się nie dostrzegać, iż zgodnie z treścią
art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niezgodności z konstytucją ustawy lub innego
aktu normatywnego. Do sformułowania takiego zarzutu zostali wezwani zarządzeniem sędziego TK z 26 października 1998 r. Mimo
wyraźnej treści zarządzenia, wezwania tego nie wykonali. Wbrew bowiem twierdzeniom zawartym w zażaleniu, pełnomocnicy skarżącej
w piśmie z 3 listopada 1998 r. nie wskazali żadnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którego niezgodność z Konstytucją
RP miałaby stanowić przedmiot postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.
Błędne jest także wyrażone w zażaleniu przekonanie, jakoby pełnomocnicy skarżącej zostali wezwani przez Trybunał Konstytucyjny
do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej nadanej w Urzędzie Pocztowym 9 września 1998 r. o sygnaturze Ts 125/98.
Skarga ta bowiem z uwagi na nieuiszczenie obowiązkowego wpisu została skarżącej spółce zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału
Konstytucyjnego z 16 września 1998 r. Pełnomocnicy skarżącej Spółki ponownie złożyli skargę konstytucyjną 1 października
1998 r., opatrując ją tym razem znakiem opłaty sądowej.
Z uwagi jednak na to, iż braki formalne tej skargi nie zostały w terminie uzupełnione, w pełni uzasadnione było wydanie
przez Trybunał Konstytucyjny 24 listopada 1998 r. postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu,
zaś zażalenie pełnomocników skarżącej na to postanowienie nie mogło zostać uwzględnione.