W skardze konstytucyjnej z 1 października 1998 r. Przedsiębiorstwa Produkcji Handlu i Usług "U" Spółka z o.o. z siedzibą w R. zarzucono, iż wyrok Sądu Najwyższego z 12 maja 1998 r. narusza art. 7, art. 67 oraz art. 68 Konstytucji RP.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 26 października 1998 r. skarżąca spółka została wezwana do uzupełnienia braków formalnych przedłożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie ustawy lub innego aktu normatywnego, który czyni przedmiotem skargi.

W związku z tym, iż w wyznaczonym terminie brak ten nie został uzupełniony, Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 24 listopada 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Na postanowienie to zażalenie wnieśli pełnomocnicy skarżącej spółki. Zażalenie to nie mogło zostać jednak uwzględnione. Podobnie jak w piśmie z 3 listopada 1998 r., tak i w zażaleniu pełnomocnicy skarżącej zdają się nie dostrzegać, iż zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niezgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Do sformułowania takiego zarzutu zostali wezwani zarządzeniem sędziego TK z 26 października 1998 r. Mimo wyraźnej treści zarządzenia, wezwania tego nie wykonali. Wbrew bowiem twierdzeniom zawartym w zażaleniu, pełnomocnicy skarżącej w piśmie z 3 listopada 1998 r. nie wskazali żadnego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, którego niezgodność z Konstytucją RP miałaby stanowić przedmiot postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Błędne jest także wyrażone w zażaleniu przekonanie, jakoby pełnomocnicy skarżącej zostali wezwani przez Trybunał Konstytucyjny do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej nadanej w Urzędzie Pocztowym 9 września 1998 r. o sygnaturze Ts 125/98. Skarga ta bowiem z uwagi na nieuiszczenie obowiązkowego wpisu została skarżącej spółce zwrócona zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 września 1998 r. Pełnomocnicy skarżącej Spółki ponownie złożyli skargę konstytucyjną 1 października 1998 r., opatrując ją tym razem znakiem opłaty sądowej.

Z uwagi jednak na to, iż braki formalne tej skargi nie zostały w terminie uzupełnione, w pełni uzasadnione było wydanie przez Trybunał Konstytucyjny 24 listopada 1998 r. postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, zaś zażalenie pełnomocników skarżącej na to postanowienie nie mogło zostać uwzględnione.