W skardze konstytucyjnej Karola M., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 31 sierpnia 1998 r. zarzucono, że wskazane w niej orzeczenia sądowe naruszają art. 77 ust. 2 oraz art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 9 listopada 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż pełnomocnik skarżącego nie usunął w wyznaczonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej uniemożliwiających jej merytoryczne rozpoznanie, w szczególności zaś nie wskazał przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z Konstytucją RP, a także nie określił na czym niezgodność ta miałaby polegać.

Na postanowienie to złożone zostało zażalenie, w którym pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż w sporządzonej skardze konstytucyjnej wskazał akty normatywne, to jest art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.).

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego ani w skardze konstytucyjnej, ani w późniejszym piśmie z 29 października 1998 r. nie zarzucono niezgodności art. 2 ust. 2 ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent z Konstytucją RP. Przepis ten nawet nie został w pismach tych wspomniany. Mimo wyraźnego wezwania w zarządzeniu sędziego TK z 19 października 1998 r. pełnomocnik skarżącego nie sformułował także żadnego innego zarzutu, który mógłby stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej.

W tej sytuacji, uznając postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 9 listopada 1998 r. o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu za w pełni uzasadnione, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na to postanowienie.