W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego w dniu 9 czerwca 2003 r. zakwestionowano prawidłowość postępowania orzekających w sprawie sądów, które naruszając art. 17 i art. 117 § 1 kodeksu postępowania cywilnego, art. 24 i art. 448 kodeksu cywilnego oraz art. 111, art. 112, i art. 113 kodeksu pracy pogwałciły przepisy Konstytucji RP, tj. art. 32, art. 45 oraz art. 7, poprzez „zachwianie równowagi stron, prawo do ochrony prawnej, sprawnego i sprawiedliwego potraktowania oraz słusznego wyroku”. Wskazano także na rozstrzygnięcia, z których wydaniem skarżąca wiąże naruszenie przysługujących jej konstytucyjnych praw, tj.: wyrok Sądu Okręgowego, Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 19 grudnia 2002 r. (Nr VII P 32/02) oraz wydany na skutek wniesionej apelacji wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 26 marca 2003 r. (sygn. akt III A Pa 8/03), doręczony skarżącej w dniu 23 kwietnia 2003 r.

Postanowieniem z 3 września 2003 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powołując się na nieprawidłowe określenie przedmiotu skargi konstytucyjnej. Zarzuty wysunięte w skardze konstytucyjnej skierowane zostały bowiem nie przeciwko treści przepisów stanowiących podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia, ile przeciwko sposobowi zastosowania tych przepisów przez orzekające w sprawie sądy.

W zażaleniu na powyższe postanowienie złożonym do Trybunału Konstytucyjnego 18 września 2003 r. pełnomocnik skarżącej wskazał, iż „wobec faktu wadliwej interpretacji przez Sądy przepisów prawa materialnego (..) i to z pokrzywdzeniem w konsekwencji skarżącej Zofii Wolskiej, to konstrukcja tych przepisów, ich przejrzystość, jasność i zrozumienie nie powinna być wielorako wykładana, ale jednolicie i jednorako – przeto należy przyjąć, iż przepisy te, na które powołano się w skardze konstytucyjnej, pozostają w rażącej sprzeczności z przepisami art. 32, 45 i 77 Konstytucji RP i są to przepisy niekonstytucyjne”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów podważających przesłankę odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Uzasadnienie zażalenia sprowadza się wyłącznie do ponownego wskazania na nieprawidłowe zastosowanie przez orzekające w sprawie sądy wyliczonych enumeratywnie przepisów, przy dodatkowym podkreśleniu że nie powinny być one wielorako wykładane, co, zdaniem pełnomocnika skarżącej, uzasadnia przyjęcie ich niekonstytucyjności. Nie odniesiono się zatem do podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie wykazując tym samym na czym polega niesłuszność przyjętej w zaskarżonym postanowieniu tezy, iż przedmiot skargi konstytucyjnej nie spełnia przewidzianych prawem wymogów. Samo wskazanie we wniesionym zażaleniu na możliwość wielorakiej wykładni zaskarżonych regulacji, zresztą bez odniesienia się bezpośrednio do ich treści, nie podważa zasadności przyjętego w zaskarżonym postanowieniu stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, ani nie uzasadnia niekonstytucyjności wskazanych przepisów.

Aprobując stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu raz jeszcze należy podkreślić, iż zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi może być tylko zarzut niekonstytucyjności przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie których ostatecznie rozstrzygnięto o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych. W skardze konstytucyjnej, stanowiącej przedmiot wstępnego rozpoznania, wszelkie zarzuty skierowane były zaś przeciwko postępowaniu sądów, które naruszając zakwestionowane przepisy kodeksu pracy, kodeksu cywilnego i kodeksu postępowania cywilnego, doprowadziły, zdaniem skarżącej, do naruszenia wskazanych przepisów Konstytucji RP. W piśmie procesowym nadesłanym w odpowiedzi na zarządzenie sędziego, wzywające nie tylko do wskazania, przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które skarżąca czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, ale ponadto do dokładnego określenia, na czym polega sprzeczność tych przepisów ze wskazanymi w skardze przepisami Konstytucji RP, pełnomocnik skarżącej wprawdzie wskazał przepisy, które czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej, jednakże nie odniósł się przy tym w ogóle do treści zaskarżonych przepisów i nie wykazał, ani na czym polega ich niekonstytucjoność, ani w jaki sposób ich zastosowanie doprowadziło do naruszenie wskazanych w skardze praw, podnosząc tylko, iż zostały one naruszone przez sądy obu instancji z pokrzywdzeniem skarżącej.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny uznał za w pełni uzasadnione postanowienie z 3 września 2003 r. o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze i nie uwzględnił zażalenia złożonego na to postanowienie.