W skardze konstytucyjnej Zygmunta P. z 15 lipca 1999 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 32 ust. 1 i ust. 2, art. 37 ust. 1, art. 83 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 6 października 1999 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie, na czym polega niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów z powołanymi normami konstytucyjnymi oraz wskazanie, które z wymienionych w skardze rozstrzygnięć organów władzy publicznej skarżący uważa za ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach lub wolnościach konstytucyjnych w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W uzupełniającym skargę piśmie procesowym z 14 października 1999 r. pełnomocnik skarżącego zmienił podstawę zaskarżenia wskazując, iż wnosi o stwierdzenie niezgodności art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 80, poz. 350 ze zm.) z art. 84 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Pełnomocnik skarżącego wskazał, iż ostatecznym rozstrzygnięciem o konstytucyjnych prawach jego mocodawcy – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP – jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 1998 r. o sygn. akt III S.A. 3593/97. Wyrokiem tym Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę Zygmunta P. na decyzję Ministra Finansów z 10 kwietnia 1997 r. (Nr PO 5/JS-1429/0379/97) w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania administracyjnego.

Postanowieniem z 1 grudnia 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego z uwagi na to, że zakwestionowane w skardze przepisy art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowiły podstawy indywidualnego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego.

W zażaleniu z 13 grudnia 1999 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie tego postanowienia i nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zażalenie skarżącego nie może zostać uwzględnione.

W zażaleniu pełnomocnik skarżącego nie ustosunkował się w żaden sposób do motywów zaskarżonego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 1 grudnia 1999 r. Ograniczył się jedynie do ponownego opisania przebiegu postępowania administracyjnego w sprawie. Naruszenia przysługujących skarżącemu praw konstytucyjnych, pełnomocnik skarżącego dopatruje się w tym, iż w żadnej z decyzji administracyjnych wydanych w sprawie nie dokonano rozstrzygnięcia kwestii zasadności opodatkowania skarżącego podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Pełnomocnik skarżącego wydaje się nie brać pod uwagę motywów przedstawionych w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego, uzasadniających odmowę nadania dalszego biegu wniesionej skardze konstytucyjnej jako nie spełniającej warunku określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymuje stanowisko wyrażone w postanowieniu z 1 grudnia 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Bezspornym jest, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 20 listopada 1998 r. nie został wydany na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Postępowanie zakończone ww. wyrokiem, wskazanym przez pełnomocnika skarżącego jako “ostateczne orzeczenie” toczyło się na skutek skargi o wznowienie postępowania administracyjnego zakończonego decyzją Izby Skarbowej w K. z 14 stycznia 1997 r. (nr IP. I-73-135/96) odmawiającą wznowienia postępowania w sprawach zakończonych decyzjami ostatecznymi Izby Skarbowej w K. z dnia 31 maja 1996 r. (nr IP. I-832-101a/96 i nr IP. I-823-101b/96) oraz z 28 listopada 1996 r. (nr IP-I-823-278/96). Domagając się uchylenia decyzji Izby Skarbowej z 14 stycznia 1997 r. skarżący wniósł odwołanie do Ministra Finansów i żądał wznowienia postępowania zakończonego ww. decyzjami Izby Skarbowej oraz wydania decyzji ustalającej nieistnienie obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu emerytury wypłaconej w latach 1992-1996 a także zwrotu pobranego z tego tytułu podatku. Minister Finansów decyzją z 10 kwietnia 1997 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Izby Skarbowej w K. Na decyzję Ministra Finansów skarżący wniósł skargę o wznowienie postępowania do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny, w uzasadnieniu do wyroku z 20 listopada 1998 r. oddalającego skargę podkreślił, iż ze względu na brak określonych w art. 145 1 kpa przesłanek wznowienia postępowania, organy administracji obu instancji przyjmując za podstawę rozstrzygnięcie art. 149 1 kpa zasadnie odmówiły wznowienia postępowania. Z tego względu Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 27 ust. 1 ustawy z 11 maja 1995 r. o NSA oddalił skargę. Ponadto NSA wyraźnie stwierdził, iż podnoszone przez skarżącego argumenty merytoryczne odnoszące się do wcześniejszych rozstrzygnięć organów podatkowych nie mogą być rozpatrywane w postępowaniu toczącym się w trybie nadzoru, jakim jest wznowienie postępowania. Z powyższego wynika ponad wszelką wątpliwość, że rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego ani bezpośrednio, ani pośrednio nie zostało oparte na przepisach zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie podstawowej przesłanki wynikającej z treści art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, wniesiona skarga konstytucyjna nie może stać się przedmiotem merytorycznego rozpoznania. Przypomnieć bowiem należy, że przedmiotem skargi konstytucyjnej jest naruszenie konstytucyjnych wolności i praw skarżącego, do którego doszło na skutek oparcia ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie na niezgodnym z konstytucją akcie normatywnym. Skoro zakwestionowane w skardze art. 55 ust. 6 i ust. 12 oraz art. 52 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych nie były bezpośrednią podstawą wydania wyroku NSA z 20 listopada 1998 r., to nie mogą być one przedmiotem konstytucyjnej oceny Trybunału Konstytucyjnego.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny uznał za uzasadnioną odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie uwzględnił zażalenia na postanowienie z 1 grudnia 1999 r.