1) art. 174 pkt 1 i 2, art. 176 § 1, art. 177 § 1 oraz art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302, ze zm.) w zakresie, w jakim „w razie skutecznego wniesienia do Naczelnego Sądu Administracyjnego («NSA») skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego («WSA») – w okresie od 31 dnia od dnia otrzymania przez skarżącego pisemnego uzasadnienia wyroku WSA do momentu zamknięcia rozprawy przed NSA – nie jest możliwa przez skarżącego lub przez uczestnika postępowania na prawach strony (dopuszczonego do udziału w sprawie) w granicach zaskarżenia wyroku WSA (tj. całości wyroku albo określonej części wyroku) określonych w skardze kasacyjnej:

– zmiana podstawy kasacyjnej albo wskazanie dodatkowej (nowej) podstawy kasacyjnej, lub

– zarzucenie naruszenia innych niż wskazane w skardze kasacyjnej przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowania, albo wskazania innej formy naruszenia tych przepisów”

z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 176 ust. 1 i 2 oraz art. 184 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

2) art. 174 pkt 1 i 2, art. 176 § 1 oraz art. 183 § 1 ustawy powołanej w punkcie pierwszym w zakresie, w jakim „NSA – w granicach zaskarżenia wyroku WSA (tj. całości wyroku albo określonej części wyroku) określonych w skardze kasacyjnej – z urzędu nie uwzględnia innych naruszeń prawa niż naruszenia wskazane w skardze kasacyjnej (z powołaniem określonych przepisów prawa oraz formy ich naruszenia) poza:

– nieważnością postępowania, o której mowa w art. 183 § 2 PPSA,

– przypadkiem określonym w art. 189 PPSA,

– zakazem reformationis in peius wynikającym z art. 134 § 2 w zw. z art. 193 PPSA,

– wyrokiem TK,

– wyrokiem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej”

z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78, art. 176 ust. 1 i 2, art. 178 ust. 1 oraz art. 184 Konstytucji;

3) art. 174 pkt 1 i 2, art. 176 § 1 oraz art. 183 § 1 ustawy powołanej w punkcie pierwszym w zakresie, w jakim „w granicach zaskarżenia wyroku WSA (tj. całości wyroku albo określonej części wyroku) określonych w skardze kasacyjnej – naruszenie przepisów o charakterze ustrojowym nie jest przedmiotem kontroli instancyjnej przez NSA” z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78, art. 176 ust. 1 i 2 oraz art. 184 Konstytucji;

4) art. 174 pkt 1, art. 176 § 1 pkt 2, art. 177 § 1 oraz art. 183 § 1 ustawy powołanej w punkcie pierwszym w zakresie, w jakim „skarga kasacyjna jest oparta na zarzucie naruszenia przepisów prawa materialnego, a NSA ma ocenić zastosowanie przez WSA norm prawa materialnego (przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie), w sytuacji gdy WSA nie stosuje przecież w ogóle norm prawa materialnego, a jedynie bada prawidłowość zastosowania norm prawa materialnego przez organy administracji pod względem legalności i jedynie to kryterium powinno być podstawą skargi kasacyjnej do NSA” z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78, art. 176 ust. 1 i 2 oraz art. 184 Konstytucji;

5) art. 174 pkt 2, art. 176 § 1 pkt 2, art. 177 § 1 oraz art. 183 § 1 ustawy powołanej w punkcie pierwszym w zakresie, w jakim „PPSA nie określa, czy NSA ma ocenić naruszenie przez WSA norm prawa procesowego (mające przy czym niedookreśloną cechę «istotności») naruszonych na etapie postępowania podatkowego czy naruszonych na etapie postępowania sądowoadministracyjnego” z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2, art. 78, art. 176 ust. 1 i 2 oraz art. 184 Konstytucji,