W skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 września 2017 r. (data nadania), Z.W. (dalej: skarżący) wystąpił z żądaniem przytoczonym w komparycji niniejszego postanowienia.

Skarga konstytucyjna została sformułowana w związku z następującą sprawą.

Decyzją z 16 stycznia 2014 r. (nr RWP.[…]) w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości za 2014 r., Burmistrz Miasta i Gminy N. ustalił skarżącemu wymiar podatku od nieruchomości za 2014 rok. Skarżący, nie zgadzając się z tą decyzją odwołał się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K., które decyzją z 6 sierpnia 2014 r. (nr […]), utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K. została oddalona wyrokiem z 21 listopada 2014 r. (sygn. akt […]), zaś skarga kasacyjna – wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 maja 2017 r. (sygn. akt […]).

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy naruszają jego konstytucyjne prawo do własności środków pieniężnych poprzez: ,,obciążenie skarżącego obowiązkiem podatkowym, cechującym się nadmiernym fiskalizmem, w efekcie czego skarżący zapłacił podatek od nieruchomości w zawyżonej wysokości, tylko z tego tytułu, że jako osoba fizyczna, która jednocześnie prowadzi działalność gospodarczą, posiada nieruchomość, pomimo, iż nieruchomość, której jest właścicielem, nie ma jakiegokolwiek związku z prowadzoną przez skarżącego działalnością gospodarczą” oraz ,,poprzez nakładanie obowiązków podatkowych na podstawie regulacji legislacyjnie wadliwej i uchybiającej zasadzie proporcjonalności, w efekcie czego w tożsamym stanie faktycznym (brak faktycznego wykorzystywania nieruchomości w ramach przedsiębiorstwa) skarżący jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą jest w gorszej sytuacji majątkowej (musi uiszczać wielokrotnie wyższe zobowiązanie w podatku od nieruchomości) niż byłby, gdyby działalności gospodarczej nie prowadził (był[b]y zobowiązany do zapłaty podatku od nieruchomości jak za grunty »pozostałe« w niższej wysokości)”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, przedmiotem skargi konstytucyjnej jest ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego, określonych w Konstytucji. Na etapie wstępnej kontroli Trybunał Konstytucyjny bada, czy skarga spełnia przesłanki, o których mowa w przywołanym przepisie Konstytucji oraz wymagania wskazane w art. 44, art. 53 i art. 77 ustawy z dnia 30 listopada 2016 r. o organizacji i trybie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 2072, ze zm.; dalej: u.o.t.p. TK), a także, czy nie zachodzą okoliczności przewidziane w art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p. TK.

2. Skargę konstytucyjną w imieniu skarżącego sporządził i wniósł pełnomocnik będący radcą prawnym. Do skargi załączono pełnomocnictwo (art. 53 ust. 2 pkt 3 u.o.t.p. TK).

3. Skarżący wyczerpał przysługującą mu drogę prawną, ponieważ wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 maja 2017 r. (sygn. akt […]) jest prawomocny i nie przysługują od niego żadne zwyczajne środki zaskarżenia.

4. Dochowany został trzymiesięczny termin wniesienia skargi konstytucyjnej przewidziany w art. 77 ust. 1 u.o.t.p. TK. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego został doręczony skarżącemu 21 czerwca 2017 r., a skarga została wniesiona 21 września 2017 r. (data nadania).

5. Problem przedstawiony w skardze konstytucyjnej dotyczy automatycznego kwalifikowania gruntów, będących w posiadaniu osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, do kategorii gruntów związanych z prowadzeniem tej działalności. Osoby fizyczne prowadzące taką działalność występują bowiem na gruncie prawa podatkowego w dwojakim charakterze – jako przedsiębiorcy i jako osoby prywatne (w zakresie swojego majątku osobistego). Skarżący podnosi, że niezgodne z Konstytucją jest zakwalifikowanie gruntów znajdujących się w posiadaniu takich osób do gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej i – w konsekwencji – objęcie ich wyższą stawką podatkową niezależnie od tego, czy są one faktycznie z prowadzeniem takiej działalności związane. Jak wskazuje skarżący, w orzecznictwie sądowym ukształtowało się stanowisko, według którego już sama potencjalna możliwość wykorzystania przez podatników nieruchomości w ramach działalności gospodarczej implikuje konieczność zapłaty podatku w wyższej stawce.

6. W ocenie Trybunału skarżący prawidłowo określił przedmiot kontroli (art. 53 ust. 1 pkt 1 u.o.t.p. TK), a także wskazał, jakie przysługujące mu konstytucyjne prawa i w jaki sposób zostały – jego zdaniem – naruszone (art. 53 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p. TK), oraz uzasadnił sformułowane w skardze zarzuty (art. 53 ust. 1 pkt 3 u.o.t.p. TK).

Skoro złożona skarga spełnia wymagania przewidziane w u.o.t.p. TK, a nie zachodzą okoliczności określone w art. 61 ust. 4 pkt 3 u.o.t.p. TK, to – na podstawie art. 61 ust. 2 u.o.t.p. TK – zasadne było nadanie jej dalszego biegu.