1. 17 kwietnia 1998 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Bogdana Z. Skarżący wnosił o stwierdzenie
niezgodności art. 2 § 2 oraz art. 33 ustawy z 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz.U. z 1991
r. Nr. 36 poz. 161 ze zm) z art. 45 ust. 1 i art. 32 Konstytucji RP. Z uzasadnienia skargi wynika, iż skarżący zarzuca
również powołanym przepisom ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji niezgodność z zasadą demokratycznego państwa
prawnego wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP.
W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że w 1990 r. zawarł z Zakładem Telekomunikacji – K. umowę o świadczenie usług telefaksowych.
W 1996 r. Telekomunikacja Polska S.A. Zakład Telekomunikacji Kraków Centrum złożył w Urzędzie Skarbowym w K. wniosek o wszczęcie
przeciwko skarżącemu egzekucji administracyjnej roszczeń wynikających z umowy, stwierdzonych wystawionymi przez Telekomunikację
tytułami wykonawczymi. Urząd Skarbowy przeprowadził egzekucję tych roszczeń. 7 maja 1996 r. skarżący wniósł do Urzędu Skarbowego
zarzuty na podjęte czynności egzekucyjne twierdząc, iż nie jest dłużnikiem Telekomunikacji Polskiej S.A. oraz że egzekucja
administracyjna jest niedopuszczalna. Urząd Skarbowy w K. postanowieniem z 29 czerwca 1996 r., uznał zarzuty skarżącego za
bezzasadne. Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie. Po rozpoznaniu zażalenia Izba Skarbowa w Krośnie postanowieniem
z 30 lipca 1996 r. utrzymała w mocy zaskarżone postanowienie Urzędu Skarbowego. 29 października 1996 r. skarżący wniósł na
powyższe postanowienie skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wyrokiem z 2 grudnia 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny
–Ośrodek Zamiejscowy w Rz. oddalił skargę.
2. Trybunał Konstytucyjny z urzędu powziął wiadomość, że 30 czerwca 1998 r. Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł
do Sądu Najwyższego rewizję nadzwyczajną od zaskarżonego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowego
w Rz. z 2 grudnia 1997 roku.
Z uwagi na powyższe Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 177 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art.
20 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym postanowieniem z 9 listopada 1998 r. zawiesił postępowanie w sprawie.
Wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Naczelnemu
Sądowi Administracyjnemu – Ośrodkowi Zamiejscowemu w Rz.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przesłanką wniesienia skargi konstytucyjnej jest ostateczne
orzeczenie o prawach, wolnościach albo obowiązkach skarżącego określonych w konstytucji. W niniejszej sprawie ostatecznym
orzeczeniem w znaczeniu powołanego przepisu był wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z 2 grudnia 1997 roku.
Na skutek rewizji nadzwyczajnej Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego od tego wyroku, Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna,
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 2 grudnia 1998 r. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania.
Z tego względu Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 180 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 20 ustawy
z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym z urzędu podjął zawieszone postępowanie.
Po uchyleniu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego postępowanie w przedmiocie konstytucyjnych praw i wolności
skarżącego nie może być uznane za zakończone ostatecznym orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Wyrok Sądu
Najwyższego umożliwia skarżącemu przedstawienie zarzutów dotyczących naruszenia jego konstytucyjnych wolności i praw w postępowaniu
przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.
Z tego względu, wobec usunięcia podstawy do merytorycznego rozpoznania przez Trybunał zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej,
postępowanie w sprawie należało umorzyć.