W skardze konstytucyjnej Franciszka S. sporządzonej 19 sierpnia 1999 r., zarzucono niezgodność art. 10 ustawy z dnia 24 września 1994 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 113, poz. 547) oraz art. 7 pkt 5 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent (Dz.U. Nr 104, poz. 450) z art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zdaniem skarżącego, zakwestionowane przepisy powodują utratę prawa do wliczenia wartości deputatu węglowego do uzyskiwanych przez skarżącego świadczeń emerytalno-rentowych.

Skarżący wskazał, iż decyzją z 30 lipca 1997 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w K. odmówił dokonania doliczenia do podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych otrzymywanych przez skarżącego wartości utraconego deputatu węglowego. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez wyrok Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z 27 lutego 1998 r., zaś apelacja od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w G. z 23 czerwca 1998 r. Od wyroku tego skarżący wniósł kasację, która postanowieniem Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. została odrzucona.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w Trybunale Konstytucyjnym w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia odnoszącego się do przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych.

W piśmie z 14 września 1999 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż postanowienie Sądu Najwyższego z 14 kwietnia 1999 r. o odrzuceniu kasacji zostało doręczone skarżącemu 8 maja 1999 r. Tymczasem sporządzoną we właściwej formie skargę konstytucyjną z dołączonym znakiem opłaty sądowej złożono w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 20 sierpnia 1999 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym w S.).

W tym stanie rzeczy, z uwagi na przekroczenie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.