13 sierpnia 1999 r. Jan F. złożył w Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 sierpnia 1999 r. skarżący wezwany został do uzupełnienia braków formalnych tej skargi, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, które czyni jej przedmiotem, sprecyzowanie, na czym polega niezgodność zakwestionowanych przepisów z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a także wskazanie rozstrzygnięcia sądu lub organu administracji publicznej wydanego na podstawie zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów, a odnoszącego się do konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego.

W wyznaczonym do tego terminie skarżący nie uzupełnił żadnego z wyżej wymienionych braków skargi konstytucyjnej. W piśmie z 26 sierpnia 1999 r. stwierdził natomiast, iż przedmiotem złożonej skargi konstytucyjnej jest “nierespektowanie zapisu art. 8 i 9 prawa geodezyjnego (Dz.U. z 1989 r. Nr 30, poz. 163) poprzez niepowołanie Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej”.

Postanowieniem z 15 września 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny.

Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie nie podnosząc w nim wszakże żadnych zarzutów odnoszących się do treści tego postanowienia, stwierdzając jedynie, iż Trybunał Konstytucyjny nie dopatrzył się “naruszeń Konstytucji w niepowołaniu Państwowej Rady Geodezyjnej i Kartograficznej”. Stwierdzenie to wszakże nie odpowiada treści wspomnianego postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał nie badał bowiem w żadnym zakresie przedstawionych w skardze konstytucyjnej zarzutów z uwagi na to, iż nie zostały wcześniej uzupełnione braki formalne skargi konstytucyjnej.

W tym stanie rzeczy, uznając za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 15 września 1999 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.