W skardze konstytucyjnej Romana B. wniesionej 12 sierpnia 1998 r. zakwestionowano decyzję Wojewody w K. z 5 marca 1991 r. zarzucając, iż została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa. Skarżący podniósł, iż decyzja ta jest niezgodna z art. 1 ustawy z 23 czerwca 1971 r. o przejściu na osoby prawne Kościoła Rzymskokatolickiego oraz innych kościołów i związków wyznaniowych własności niektórych nieruchomości położonych na Ziemiach Zachodnich i Północnych (Dz.U. Nr 16, poz. 156).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 1998 r. skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych złożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym zarzuca niezgodność z konstytucją, wskazanie, jakie konstytucyjne prawa lub wolności przysługujące skarżącemu narusza akt normatywny, na podstawie którego wydano ostateczną decyzję oraz określenie sposobu tego naruszenia. Ponadto wezwano skarżącego do podania, czy wskazany w skardze wyrok NSA z 7 stycznia 1998 r. uważa za ostateczne rozstrzygnięcie w swojej sprawie i poinformowanie, w jakiej dacie został on skarżącemu doręczony.

W piśmie procesowym z 18 września 1998 r., złożonym w celu uzupełnienia skargi konstytucyjnej, skarżący (działając za pośrednictwem pełnomocnika) nie określił – pomimo wyraźnego wezwania w zarządzeniu sędziego – jaki akt normatywny jest przedmiotem skargi konstytucyjnej. Stwierdził jedynie, iż zakwestionowana decyzja Wojewody w K. jest niezgodna z prawem, z czego wywiódł jej niezgodność z Konstytucją RP, nie podniósł natomiast zarzutu niekonstytucyjności podstawy prawnej tej decyzji.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej jest niezgodność ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją. Skarga konstytucyjna nie może więc dotyczyć aktu stosowania prawa, jakim jest zaskarżona decyzja wojewody. Decyzja organu administracji publicznej nie jest aktem normatywnym i wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego nie “stanowi prawa”. Stanowi ona oparte na przepisach prawa administracyjnego rozstrzygnięcie indywidualnej sprawy. Wskazanie przedmiotu zaskarżenia jest, zgodnie z treścią art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej. Polega ono na dokładnym określeniu przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego. Jak wynika z treści złożonej skargi konstytucyjnej i uzupełniającego pisma procesowego z 18 września 1998 r., nie spełnia ona powyższego wymogu, ponieważ nie wskazuje przepisu ustawy zastosowanego przy wydaniu zakwestionowanej decyzji, któremu skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją.

W tej sytuacji bezprzedmiotowe staje się rozpoznanie zawartego z piśmie procesowym z 18 września 1998 r. dodatkowego wniosku skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Zatem skoro braki skargi konstytucyjnej w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte, to na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym uzasadniona jest odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.