W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 22 maja 2007 r. pełnomocnik skarżących zarzucił art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz. U. z 1999 r. Nr 54, poz. 572, ze zm.) w zw. z art. 130 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926, ze zm.) sprzeczność z art. 2 i art. 78 Konstytucji.

Decyzją z 26 maja 2003 r. (Nr WD-4-431-45/2000/730-16/2003) Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej określił skarżącym wysokość zobowiązania podatkowego. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Generalnego Inspektora Kontroli Skarbowej z 30 września 2003 r. (Nr WD-4-431-45/2000/730-28/2003). Skarga wniesiona na powyższą decyzję została oddalona wyrokiem z 9 grudnia 2004 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. akt III SA 3046/03). Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt II FSK 62/06) oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie wniesionej skargi konstytucyjnej wskazuje, iż naruszenia przysługujących im praw – a przede wszystkim prawa do bezstronnego i obiektywnego rozpoznania sprawcy w dwuinstancyjnym postępowaniu podatkowym – upatrują skarżący w sposobie zastosowania przez orzekające w sprawie organy zaskarżonych przepisów, a konkretniej w niezastosowaniu art. 130 ust. 1 pkt 6 ustawy – Ordynacja podatkowa, nakazującego – zdaniem skarżących – wyłączenie pracownika biorącego udział w wydaniu decyzji w I instancji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 lipca 2007 r. wezwano pełnomocnika skarżących do uzupełnienia w terminie 7 dni braku skargi konstytucyjnej poprzez dokładne określenie, w jaki sposób kwestionowany w skardze przepis narusza prawo konstytucyjne, o którym mowa w art. 78 Konstytucji.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżących nie usunął wskazanego braku skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia pełnomocnikowi skarżących 25 lipca 2007 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 18 lipca 2007 r., żadne pismo pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy jest oczywiste, iż w wyznaczonym terminie nie został usunięty brak formalny skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 111/07 i z tego względu, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.