W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 24 czerwca 2003 r. pełnomocnik skarżącego podniósł, iż bezczynność organu państwowego doprowadziła do naruszenia zagwarantowanego w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP prawa do sprawiedliwego i jawnego rozstrzygnięcia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki oraz zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji RP). Uzasadniając powyższy zarzut wskazano, iż pomimo zawiadomienia 17 października 2001 r. Komendy Powiatowej Policji w Żninie o popełnieniu przestępstwa na szkodę skarżącego, nie zostało wydane postanowienie o wszczęciu lub o odmowie wszczęcia dochodzenia. Prokurator Prokuratury Rejonowej w Szubinie ograniczył się tylko do skierowania do skarżącego pisma (w sprawie 2 Ko 218/01), wskazując w nim na bezzasadność podniesionych zarzutów.

Trybunał Konstytucyjne zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu wolnościach lub prawach konstytucyjnych. W trybie skargi konstytucyjnej Trybunał orzeka zatem wyłącznie w sprawie zgodności z Konstytucją przepisów prawa, mając na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów z nią niezgodnych.

We wniesionej skardze konstytucyjnej zarzut niekonstytucyjności nie został wysunięty w stosunku do aktu normatywnego stanowiącego podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia, tylko jego przedmiotem uczyniono funkcjonowanie organów postępowania przygotowawczego, a dokładniej – brak odpowiedniej, zdaniem skarżącego, reakcji tych organów na podjęte przez skarżącego działania (bezczynność organów).

Ponieważ Trybunał Konstytucyjny nie posiada kompetencji do kontroli prawidłowości postępowania wskazanych w skardze organów, sposobu zastosowania czy też niezastosowania przez nich obowiązujących przepisów, przeto należało orzec jak w sentencji.