W skardze konstytucyjnej z 12 stycznia 2007 r. wskazany w niej jako skarżący – Bolesław Kwiatkowski – zakwestionował zgodność art. 1302 § 3 w zw. z art. 370 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 77 ust. 2, w zw. z art. 78 oraz w zw. z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji, a także z art. 6 ust. 1 w zw. z art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.

Powołany wyżej przepis art. 1302 § 3 w związku z art. 370 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego stanowił podstawę wydania przez Sąd Rejonowy w Płocku Wydział IV Pracy i Ubezpieczeń Społecznych postanowienia z 12 maja 2006 r. (sygn. akt. IV P 353/05). Postanowieniem tym Sąd odrzucił apelację wniesioną przez pełnomocnika powoda, powołując się na obowiązujący rygor ustanowiony w znowelizowanym przepisie art. 1302 § 3 w związku z art. 370 kodeksu postępowania cywilnego. Zdaniem skarżącego, odrzucenie apelacji wniesionej przez adwokata bez wezwania o uiszczenie opłaty stanowi nieproporcjonalne ograniczenie prawa do sądu.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 12 maja 2006 r. Sąd Rejonowy w Płocku odrzucił apelację skarżącego od wyroku Sądu Rejonowego w Płocku z 16 marca 2006 r. Podstawę odrzucenia apelacji stanowił art. 1302 § 3 k.p.c., w myśl którego sąd odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty pismo wniesione przez adwokata. W niniejszej sprawie skarżący był zobowiązany do uiszczenia opłaty w wysokości 30 zł. Zażalenie na wskazane postanowienie zostało odrzucone postanowieniem Sądu Rejonowego w Płocku z 14 czerwca 2006 r. Podstawę odrzucenia zażalenia stanowił art. 94 § 1 k.p.c. Zdaniem Sądu, zażalenie zostało wniesione przez adwokata niemającego umocowania do występowania w sprawie. Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie, składając też wniosek o przywrócenie terminu do złożenia apelacji. Wniosek ten został oddalony postanowieniem Sądu Rejonowego w Płocku z 6 lipca 2006 r., na które to postanowienie skarżący złożył zażalenie. Oba zażalenia – na postanowienie z 14 czerwca 2006 r. oraz na postanowienie z 6 lipca 2006 r. – zostały oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Płocku z 9 października 2006 r. (sygn. akt VI Pz 48/06 i VI Pz 49/06).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna nie może otrzymać dalszego biegu, gdyż skarżący nie wyczerpał drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.). Dla wyczerpania drogi prawnej konieczne jest złożenie przez skarżącego przysługującego mu środka zaskarżenia w sposób przewidziany prawem. Złożenie takiego środka w sposób niezgodny z prawem powoduje, iż nie dochodzi do wyczerpania drogi prawnej. Organ odwoławczy nie może bowiem ocenić zasadności zastosowania przepisów, w których skarżący upatruje źródła naruszenia swych konstytucyjnych praw.

W niniejszej sprawie zostało złożone zażalenie na postanowienie Sądu Rejonowego w Płocku z 12 maja 2006 r. Zażalenie to zostało jednak odrzucone, gdyż jak stwierdził Sąd, osoba składająca zażalenie nie miała umocowania do występowania w imieniu skarżącego. Tym samym zażalenie zostało złożone z naruszeniem art. 94 ust. 1 k.p.c.

Sąd odwoławczy potwierdzając w postanowieniu z 9 października 2006 r. prawidłowość zastosowania art. 94 § 1 k.p.c., nie oceniał w ogóle zasadności zastosowania przez sąd pierwszej instancji art. 1302 § 3 k.p.c. Tym samym nie doszło do wyczerpania drogi prawnej.

Mając powyższe na względzie, należało na podstawie art. 46 ust. 1 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.