W skardze konstytucyjnej złożonej 18 stycznia 2001 r. pełnomocnik skarżącego wskazał jako przedmiot skargi wyrok z 25 listopada 1999 r. Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Sieradzu (sygn. akt II K 592/98), który, zdaniem skarżącego, naruszył przewidziane przez art. 6 kpk prawo do obrony i obecności skarżącego podczas postępowania sądowego. Ponadto zakwestionowano zgodność wskazanego wyżej wyroku z art. 42 pkt 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez pozbawienie skarżącego prawa do udziału w postępowaniu sądowym we wszystkich jego etapach.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącym prawach lub wolnościach konstytucyjnych. Jednoznaczne w tym zakresie brzmienie przepisu wyklucza zatem badanie w drodze skargi konstytucyjnej indywidualnych rozstrzygnięć, a co za tym idzie czyni bezprzedmiotowym wnoszenie skarg konstytucyjnych skierowanych przeciwko takim rozstrzygnięciom. Także w świetle utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego (postanowienia z: 26 lutego 1999 r., Ts 156/98, OTK ZU Nr 5/1999, poz. 105; 29 listopada 1999 r., Ts 46/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 193; 7 października 1999 r., Ts 136/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 198; 11 października 1999 r., Ts 113/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 24; 29 grudnia 1999 r., Ts 137/99, OTK ZU Nr 1/2000, poz. 37) nie budzi wątpliwości, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostatecznie decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, tylko wyłącznie akty normatywne, na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest bowiem orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych mające na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa, które są niezgodne z konstytucją. Nie należy natomiast do kompetencji Trybunału Konstytucyjnego kontrola prawidłowości ustaleń sądu (por. postanowienie z 21 czerwca 1999 r., sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143; postanowienie z 21 czerwca 2000 r., Ts 33/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 222).

W skardze konstytucyjnej Bogusława N. wskazano jako przedmiot skargi zbadanie zgodności z konstytucją wyroku Sądu Rejonowego II Wydział Karny w Sieradzu z 25 listopada 1999 r. (sygn. II K 592/98). Nie sformułowano jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego wyroku. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.