W skardze konstytucyjnej Bronisława T. sporządzonej 29 lipca 1998 r. zarzucono, iż art. 98 § 3, art. 99 oraz art. 394 § 1 kodeksu postępowania cywilnego są niezgodne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, postanowienia wydane na podstawie zakwestionowanych przepisów przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów i Sąd Antymonopolowy w jego sprawie naruszają zasady zawarte w art. 2, art. 32 ust. 1 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Skarżący wskazał, iż stosując art. 98 § 3 kpc Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów – Delegatura w W. postanowieniem z 11 marca 1998 r. nie uwzględnił jego wniosku o uzupełnienie decyzji z 5 marca 1998 r. o nakazanie Okręgowej Radzie Adwokackiej w W. uiszczenia na jego rzecz kosztów postępowania. Zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało oddalone przez Sąd Wojewódzki – Sąd Antymonopolowy w W. postanowieniem z 1 lipca 1998 r. Następnie skarżący podjął próbę wniesienia zażalenia na postanowienie Sądu Wojewódzkiego – Sądu Antymonopolowego w W. do Sądu Najwyższego. Sąd Wojewódzki – Sąd Antymonopolowy w W. postanowieniem z 15 lipca 1998 r. odrzucił to zażalenie jako niedopuszczalne.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 sierpnia 1998 r. skarżący został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie, które punkty art. 394 § 1 kpc w związku z art. 21 a ust. 4 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym (Dz.U. Nr 49, poz. 318) są przedmiotem zaskarżenia oraz dokładne określenie sposobu, w jaki zaskarżone przepisy kodeksu postępowania cywilnego naruszają każdy z wymienionych w skardze przepisów konstytucyjnych.

W piśmie procesowym z 8 września 1998 r. skarżący nie uzupełnił należycie wymienionych wyżej braków skargi konstytucyjnej. Skarżący ponownie wskazał na naruszenie przez Sąd Antymonopolowy postanowieniami z 1 lipca 1998 r. oraz z 15 lipca 1998 r. powołanych w skardze art. 2, art. 32 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej jest niezgodność ustawy lub innego aktu normatywnego z konstytucją. Znaczy to, iż brak sformułowania w skardze konstytucyjnej zarzutu niekonstytucyjności konkretnego przepisu prawnego lub brak uzasadnienia tego zarzutu czyni skargę oczywiście bezzasadną, co skutkuje zgodnie z treścią art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym odmową nadania dalszego biegu takiej skardze.

Skarżący uczynił przedmiotem zaskarżenia art. 394 § 1 pkt 9, art. 98 § 3 oraz art. 99 kodeksu postępowania cywilnego w związku z art. 21 a ust. 4 ustawy z dnia 24 lutego 1990 r. o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym (Dz.U. Nr 49, poz. 318). Jednocześnie jednak skarżący wywodzi, iż to właśnie postanowienia Sądu Antymonopolowego, którymi rozpatrzono negatywnie jego zażalenie na nieuwzględnienie przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów jego wniosku o zwrot tzw. “taryfowych” kosztów postępowania w postępowaniu wszczętym na jego wniosek przeciwko ORA w W., naruszają jego prawa konstytucyjne powołane w skardze. W piśmie z 8 września 1998 r. uzupełniającym skargę nie przedstawiono żadnych argumentów, z których należałoby wnosić, iż treść zaskarżonych przepisów kodeksu postępowania cywilnego pozostaje w sprzeczności z powołanymi w skardze prawami skarżącego, wynikającymi z konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa prawnego, równości wszystkich wobec prawa oraz z prawa do sądu. Skarżący zdaje się wyprowadzać naruszenie wymienionych praw konstytucyjnych wyłącznie z niekorzystnych dla niego rozstrzygnięć Sądu Antymonopolowego. Przedstawiony w ten sposób zarzut nie jest wystarczający dla merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej. Z faktu domniemanego czy rzeczywistego naruszenia postanowieniami sądu praw konstytucyjnych skarżącego nie wynika bowiem niekonstytucyjność norm prawnych zastosowanych przy wydawaniu tych postanowień. Zarzut taki wymaga nie tylko sformułowania, lecz również – z uwagi na domniemanie konstytucyjności prawa – odpowiedniego uzasadnienia, czego nie zawiera ani badania skarga, ani uzupełniające ją pismo procesowe z 8 września 1998 roku.

W tym stanie rzeczy, z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi konstytucyjnej na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. orzeczono jak w sentencji.