W skardze konstytucyjnej z 2 maja 2006 r. zarzucono, że art. 3989 § 2 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 2,
art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 4, art. 61, art. 63, art. 178 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 4 października 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem
Trybunału Konstytucyjnego skarżąca nie uprawdopodobniła naruszenia swych konstytucyjnych praw przez zaskarżony przepis ustawy.
W zażaleniu skarżąca przyznała, że w skardze konstytucyjnej nie wskazała sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw przez
zaskarżony przepis ustawy. Skarżąca wskazała, że w skardze konstytucyjnej omyłkowo wskazała na prawa konstytucyjne, których
ochrony domagała się w postępowaniu przed Sądem Najwyższym. Zdaniem skarżącej Trybunał Konstytucyjny powinien wezwać ją do
uzupełnienia powyższego braku skargi konstytucyjnej. Nie wydając zarządzenia wzywającego do uzupełnienia braków Trybunał Konstytucyjny
naruszył, zdaniem skarżącej, art. 19 ust. 1, art. 49 i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym i § 19 regulaminu
Trybunału Konstytucyjnego. Uzupełniając braki skargi konstytucyjnej, skarżąca wskazała w zażaleniu na naruszenie prawa do
sądu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Przedmiotem postępowania zażaleniowego może być wyłącznie ocena podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
W niniejszej sprawie podstawy te należy uznać za uzasadnione. Skarżąca w zażaleniu sama przyznała, że nie wskazała naruszonych
wolności lub praw konstytucyjnych.
Za niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 49 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wezwanie do uzupełnienia braków skargi
konstytucyjnej w zakresie wskazania naruszonych praw konstytucyjnych następuje, gdy skarga nie zawiera w ogóle wskazania takich
praw lub, gdy wskazanie takie jest niepełne. Ten ostatni przypadek zachodzi, gdy skarga konstytucyjna w sposób niedostateczny,
dla obalenia domniemania zgodności z Konstytucją zaskarżonego aktu normatywnego, uprawdopodabnia zarzut naruszenia konstytucyjnych
praw. Skarżąca w skardze konstytucyjnej wskazała szereg zasad ustrojowych Konstytucji oraz takie wolności i prawa konstytucyjne,
których treść normatywna nie łączy się bezpośrednio z treścią zaskarżonego przepisu. W szczególności chodzi tu o prawo dostępu
do informacji publicznej, prawo do prywatności, prawo do usunięcia nieprawdziwych informacji. Skarżąca wskazała więc na naruszone,
jej zdaniem, prawa konstytucyjne, jednak uczyniła to w sposób, który zarzuty skargi czyni oczywiście bezzasadnymi. Nie było
więc konieczności wzywania jej do uzupełnienia braków w zakresie wskazania konstytucyjnych praw.
Dla dopuszczalności skargi konstytucyjnej oraz zasadności zażalenia nie ma znaczenia podnoszona przez skarżącą okoliczność,
że podniesione w skardze zarzuty sformułowane zostały omyłkowo. Na marginesie należy zaznaczyć, że skarżąca, będąc orzekającym
sędzią Sądu Rejonowego, powinna wiedzieć jaka jest różnica między skargą konstytucyjną, a skargą kasacyjną.
Na etapie postępowania zażaleniowego nie jest również możliwe modyfikowanie zarzutów skargi konstytucyjnej, gdyż jak wskazano
na wstępie przedmiotem tego postępowania jest wyłącznie ocena prawidłowości podstaw odmowy nadania skardze dalszego biegu.
Stąd zarzut naruszenia prawa do sądu pozostaje poza zakresem rozpoznania.
Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.